Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα άνθρωποι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα άνθρωποι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 6 Αυγούστου 2019

Πολυθρόνα, αγάπη του…

Μπαίνει στο σπίτι μετά τη δουλειά και το πρώτο που λέει είναι: «Ηρθα, αγάπη μου!». Δεν το λέει στη γυναίκα του, ούτε στην κατεργάρα γάτα τους. Το λέει στην… πολυθρόνα του! Της ρίχνει ένα λάγνο βλέμμα που υπονοεί «περίμενε, έρχομαι», κάνει ένα μπανάκι και κάθεται αναπαυτικά στην αγκαλιά της. Και εκείνη… κατάλευκη και μεγαλοπρεπής, κειμήλιο από τα φοιτητικά του χρόνια, τον περιμένει.

Τρίτη 16 Ιουλίου 2019

Και θυμήθηκα για σένανε…

Δεν μπορώ να χαρώ πια, κατέληγε η συζήτηση μαζί της.
Γιατί, αγαπημένη μας, δεν μπορούσες να χαρείς; Γιατί βιαζόσουν πάντα για κάτι άλλο από αυτό όπου βρισκόμασταν; Γιατί δεν με άφηνες να τελειώσω το τραγούδι που εσύ είχες ζητήσει; Εγώ τόσο χαιρόμουν που μπορούσα να το πω, το ζητούσες και το έβρισκα, ήξερα να σ' το τραγουδήσω. Αυτή θα ήταν η ζωή μου, αν μπορούσα να το κανονίσω, να μου δίνουν παραγγελιές και να βρίσκω τα τραγούδια, αλλά βγήκαν τα τζουκμπόξ και μου πήραν τη δουλειά. Εσύ όμως βιαζόσουν. Μόλις ξεκινούσαμε, λέγαμε μισή στροφή, λάμπανε για λίγο τα ματάκια σου κι έλεγα ότι συναντήθηκαν επιτέλους οι διαθέσεις μας, τώρα θα αφεθείς στη χαρά να το πούμε ολόκληρο, είναι τόσο ωραίο, αυτά τα γυρίσματα, οι εκπλήξεις των στίχων, της μουσικής, αχ, θα δακρύσουμε μαζί στο τέλος. Ομως όχι, εσύ δεν άντεχες. Σταματούσες στην πρώτη φράση, θυμόσουν άλλο, «αυτό, αυτό να πούμε!».

Τρίτη 9 Ιουλίου 2019

Είναι κάτι στιγμές

Μέρες που είναι, διάβαζα στις «Στιγμές» («Εστία») τις σκέψεις του Λεωνίδα Κύρκου. Ομολογώ πως χαμογέλασα πικρά όταν έφτασα στο σημείο όπου λέει: «Από την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι, όταν οι ταξικοί αγώνες έφταναν σε μεγάλη ένταση και σε αδιέξοδα, οι δυνάμεις του κατεστημένου έσπευδαν να “δολοφονήσουν” τη δημοκρατία. Τότε χρειαζόταν να αναληφθεί έγκαιρα πολιτική υπεράσπισης της δημοκρατικής ομαλότητας. Γι’ αυτό προτεινόταν η διαβούλευση: ο διάλογος, σε συνδυασμό με τη μαζική πάλη, ως το μόνο μέσο για την επίλυση των διαφορών, η καταδίκη της βίας…».

Τρίτη 2 Ιουλίου 2019

Εις το όνομα των ανθρώπων και της τέχνης

«Ανοίγουμε την πόλη μας στον κόσμο και ποτέ με ανάρμοστες πράξεις δεν εξαιρούμε τους ξένους από κάθε ευκαιρία να μαθαίνουν ή να παρατηρούν'. Το είπε ο Περικλής τον πέμπτο π.Χ. αιώνα. Τι λέτε, καλά δεν μας τα είπε;». Με αυτά τα λόγια ο Yo-Yo Ma απευθύνθηκε στο νεανικό κοινό που το βράδυ του Σαββάτου παρακολουθούσε μια αντιρατσιστική συναυλία στην πλατεία Κυψέλης που ήταν αφιερωμένη στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα μας και έχουν κάθε δικαίωμα στην ελληνική υπηκοότητα.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2019

Το καβούρι ερημίτης

Υπάρχει ένα είδος καβουριού που το βλέπουμε παντού στις παραλίες το καλοκαίρι. Είναι εκείνο το μικρό αρθρόποδο που μπαίνει μέσα στα άδεια κοχύλια, τα κάνει σπίτι του και βγαίνει μόνο όταν δεν χωράει πια, για να μπει σε κάποιο μεγαλύτερο κούφιο κέλυφος.
Αυτό το μικρό πλάσμα λέγεται Καβούρι-Ερημίτης (Hermit Crab). Ολοι το έχουμε πιάσει και έχουμε σκύψει να το παρατηρήσουμε. Συνήθως το αφήνουμε πάλι στην ησυχία του. Στην ερημιά του. Ισως το κάνουμε από οίκτο ευχαριστώντας την τύχη μας που γεννηθήκαμε σοφοί άνθρωποι και όχι μια τόσο ασήμαντη, ταλαίπωρη ύπαρξη.

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2019

Αγχωμένο το αφεντικό του, αγχωμένος και ο σκύλος του!

Το στρες των ανθρώπων αντανακλάται και στους σκύλους τους, με συνέπεια όταν κάποιος είναι στρεσαρισμένος για καιρό, κάτι ανάλογο να συμβαίνει και στο κατοικίδιο ζώο του, ιδίως αν αυτό είναι θηλυκό, σύμφωνα με μια νέα σουηδική επιστημονική έρευνα, την πρώτη που επιβεβαιώνει αυτή τη σχέση. Δεν φαίνεται όμως να συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή το στρες του σκύλου να αντανακλάται στον ιδιοκτήτη του.

Δευτέρα 20 Μαΐου 2019

Μια ματιά στην άλλη πλευρά

Μερικά πρωινά προορίζονται να είναι σημαντικά. Όχι γιατί η μέρα που γεννιέται επιφυλάσσει κάτι μεγάλο: μια θετική αλλαγή στη δουλειά, στον τραπεζικό σου λογαριασμό, μια νέα φιλία που θα σε γεμίσει χαρά ή κάποιο καλό νέο για ανθρώπους δικούς σου, αγαπημένους. Ωστόσο είναι σημαντικά.
Εκείνο το πρωί λοιπόν, έτσι έμελλε να εξελιχθεί: σπουδαίο.
Όταν ξύπνησε, βρήκε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα μήνυμα φίλης. Ενα ποίημα-μήνυμα, για την ακρίβεια, που συνόψιζε μήνες, χρόνια εμπειρίας και ατέρμονες συζητήσεις για όλα όσα μας λείπουν, για όλα όσα δεν αλλάζουν ή δεν έρχονται, όσο και αν προσπαθούμε, όσο και αν το θέλουμε.
Ήταν οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη*, ποιητή που τόσο αγαπούσαν και οι δυο.

Κυριακή 28 Απριλίου 2019

Μια μύγα, μα ποια μύγα;

Θα μου πεις, επηρεάζεσαι. Ε ναι, επηρεάζομαι. Θα μου πεις, γιατί; Ελα μου ντε. Θες το θυμικό, θες το αισθητικό, θες το αρχέγονο, θες δε θες ξεπετάγονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Θα μου πεις, λάθος. Θα σου πω, όχι. Τουλάχιστον, όχι εντελώς.
Εξηγούμαι δεόντως: πόσο λανθασμένη μπορεί να είναι η χιλιοειπωμένη (όσο και χιλιοξεχασμένη πλέον) λαϊκή ρήση «χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει»; Eχεις, ας πούμε, απέναντί σου, όλους αυτούς που λυσσάνε για το ποιος τόλμησε να τους αγγίξει: Λοβέρδο, Αδωνη, Κυριάκο, Σαμαρά, Βορίδη, Στουρνάρα, και συζύγους ορισμένων εξ αυτών. Και τους κοιτάς. Και τι λες δηλαδή; Πως αποκλείεται σου είπα, αποκλείεται σου λέω να έχουν αυτές οι φάτσες μπλεχτεί στο οποιοδήποτε σκάνδαλο. Αυτό λες; Πως είναι αμέμπτου ηθικής. Αυτό θα πεις; Πως τι καλά παιδιά βρε παιδί μου! Αυτό;

Κυριακή 10 Μαρτίου 2019

Λαός καρναβάλι

Λέει μερικά πολύ ωραία πράγματα ο Μιχαήλ Μπαχτίν στο θαυμάσιο βιβλίο του «Ο Ραμπελαί και ο κόσμος του» [Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης] για τη λαϊκότητα και την ελευθερία του καρναβαλιού κατά τον Μεσαίωνα, που τα προλάβαμε πολλοί από μας στα χωριά μας -και άλλους τους έχουν ενθαρρύνει να δουν «αλλιώς» τη ζωή και άλλους τους έχουν αφήσει αδιάφορους. Εδώ μας ενδιαφέρουν οι πρώτοι.

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2019

Το χασομέρι και οι ευεργετικές του συνέπειες

Για τη φράση «τα φορτώσαμε στον κόκορα» και τη σημασία της (ή μάλλον τις πολλές σημασίες της) έγραφα χθες κι επειδή δεν είχα ακόμα συνέλθει από τα αποκριάτικα… μασκαριλίκια της προτεραίας (χορός μέχρι πέρατος μεσονυκτίου Σαββάτου προς Κυριακή, κάπου στα Μεσόγεια), είπα να μείνω και σήμερα στην αχθοφορία του κόκορα. Αυτουνού που όταν λαλάει μόνος, ξημερώνει κανονικά, ενώ όταν λαλάει με άλλους πολλούς, τότε φαλτσάρει το πράγμα και αργεί να ξημερώσει.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

Οι φανατικοί [μας]

Ο συγγραφέας, εδώ ο δημοσιογράφος, δεν είναι για να χαϊδεύει τα αυτιά των μεν ή των δε, ανάλογα με τις διαιρέσεις που επικρατούν στην κοινωνία, στην πολιτική δηλαδή αντιπαλότητα. Μπορεί μερικές φορές να φαίνεται ότι τάσσεται με τη μία διαίρεση και άλλες με την άλλη.
Αυτό δεν είναι μεμπτόν, ότι δηλαδή καλά και σώνει πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα είναι πιο ευνοϊκός. Υποχρεωμένος μόνο είναι να στηλιτεύει, εάν έχει αυτήν την ικανότητα [εάν δεν την έχει, οφείλει να την αποκτήσει], κάθε τι που ξεπερνά το μέτρο και την πολιτική «κανονικότητα», ό,τι κι αν σημαίνουν οι όροι.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2019

Το τέλος των οικονομικών

Το 1998, καθώς η ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση έβλαπτε τις περισσότερες από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στον κόσμο και ήταν κάτι σαν γενική δοκιμή της πολύ μεγαλύτερης κρίσης που μια δεκαετία μετά έπληξε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, ο «New Yorker» έσπευσε σε ένα άρθρο που περιέγραφε τις διεθνείς προσπάθειες διάσωσης να σκιαγραφήσει έναν «έξοχο» διπλωμάτη, έναν άνθρωπο με μεγάλες ιδέες που ως οικονομολόγος αργότερα προστέθηκε στη λίστα των «αρίστων».
Ο προφανής υποτίθεται τότε σοβαρός λόγος για το καλωσόρισμα του Λόρενς Σάμερς, τότε υφυπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, ήταν η διαδεδομένη αντίληψη ότι διέθετε μια ειδική γνώση που θα έσωζε την Ασία από την κατάρρευση.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Για μια αγκαλιά…

Από το απόγευμα φυσούσε ένας δυνατός νοτιοδυτικός άνεμος. Όλη νύχτα έβρεχε καρεκλοπόδαρα. Ανακάθισε ο κύριος Τ. στο κρεβάτι του, θραύσματα ονείρων κλωθογύριζαν ακόμη μέσα στο κεφάλι του σαν ένα επίμονο σμήνος από μέλισσες. Έσπρωξε τα στρωσίδια του, πήγε να βάλει νερό στην καφετιέρα κι άνοιξε το ραδιόφωνο. Η ραδιοφωνική παραγωγός έλεγε πως «σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς». Κι εκείνος που αντιπαθούσε σφόδρα όλες αυτές τις «παγκόσμιες μέρες του… οτιδήποτε» άρχισε να μουρμουράει: «Μάλιστα, για κοίτα, πάω να κατουρήσω… Τι; Δεν έχει παγκόσμια μέρα κατουρήματος; Α, πάω να πλυθώ; Τι, δεν έχει παγκόσμια μέρα πλυσίματος; Μμμ, μάλιστα! Χασμουρήματος; Κοψίματος; Βρε δεν μας παρατάτε πρωινιάτικα!».

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019

Αυτή φταίει

Το μέλλον έχει ένα κακό συνήθειο: έρχεται. Το παρελθόν έχει επίσης ένα κακό συνήθειο: επανέρχεται.
Όσο για μας, καθώς βρισκόμαστε κάπου στη μέση, νομίζουμε πως πηγαίνουμε, ενώ απλά ερχόμαστε. Δεν επιστρέφουμε (τουλάχιστον, και ευτυχώς, όχι πάντα). Ερχόμαστε. Τώρα, κοντά σε τι, πλησίον ποιου, αυτό εναπόκειται στον πατριωτισμό μας. Στις συνήθειες, την πίστη, την παιδεία μας, τις μύχιες σκέψεις μας, τις βαθιές μας επιθυμίες.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2019

Εσείς πόσα χρόνια κλείσατε το 2018;

Κάθε άνθρωπος έχει δύο ηλικίες, τη χρονολογική και τη βιολογική. Ή, αλλιώς, αυτήν που γράφει η ταυτότητα και αυτήν που λέει η καρδιά μας. Χρόνια το ξέρουμε αυτό, όμως τώρα μια Αμερικανίδα καθηγήτρια της Ιατρικής, η Μόργκαν Λιβάιν, το αποδεικνύει επιστημονικά με ένα περίτεχνο σύστημα αλγορίθμων και μια συστηματική έρευνα σε ένα πολυπληθές δείγμα.
Το σχετικό άρθρο της, που παρουσιάστηκε πρόσφατα και στην «Εφημερίδα των Συντακτών», προκάλεσε αίσθηση στην Ελλάδα και παντού.

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Εκείνος κι εκείνη

Εκείνος κι εκείνη είναι περίπου πενήντα χρόνια μαζί. Δεν έχουν παιδιά. Κάθε παραμονή Χριστουγέννων ανοίγουν το σπίτι τους. Φίλοι και συγγενείς απολαμβάνουν ένα επικών διαστάσεων τραπέζωμα που έχει γίνει πια παράδοση, με αποτέλεσμα να θυμούνται κάθε χρονιά με φράσεις όπως «ήμουν κι εγώ εδώ τότε στο τραπέζι του '95» ή «θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2000 που είχες φτιάξει τα πιο ωραία γλυκάδια του κόσμου». Τώρα θα νομίζετε ότι εκείνος κι εκείνη μένουν σε κάποιο μεγάλο σπίτι και είναι άνθρωποι με πολλά χρήματα. Όχι. Μένουν στου Γκύζη και το σπίτι τους είναι δεν είναι ογδόντα τετραγωνικά. Είναι πια συνταξιούχοι. Αλλά…

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

Χριστού-Γέννα

Σκέφτομαι πώς υφαίνεται η γλώσσα της κυριαρχίας μέσα μας. Πως μπορεί να εκπορεύεται από απόμακρους σε σχέση με την καθημερινότητά μας δυνατούς, αλλά βρίσκει οδηγούς και συνοδοιπόρους στους πιο μύχιους διαδρόμους μας. Πως είχαμε την ανάγκη να φτιάξουμε υπερβατικές οντότητες απόλυτου καλού και κακού για να μη δούμε τα κοφτερά θραύσματα και των δύο, την ευθύνη, στις φλέβες μας. Όχι τυχαία οι άνθρωποι έπλασαν τους θεούς και τις θεές τους κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

Ο πρόσφυγας Χριστούλης

Γεννήθηκα με το χρώμα της σκούρας σοκολάτας. Όσο κι αν ο κόσμος αγαπά τη σοκολάτα, μάλλον αποστρέφεται το χρώμα της. Αλλιώς δεν εξηγείται το γιατί, δεν έφερε κανείς μπαλόνια χρωματιστά στη μαμά μου, όταν ο γιατρός ξετύλιξε το λώρο από το κορμάκι μου. Η πρώτη μου κραυγή στον κόσμο, λιγοστά ακούστηκε στο Χώρο Ταυτοποίησης Προσφύγων του ακριτικού νησιού. Σκεπάστηκε από τον ήχο της δυνατής βροχής πάνω στη στέγη από ντυμένο με νάιλον, χαρτόκουτο.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

Λοταρία με πρώτο λαχνό το… αμερικανικό όνειρο

Στην αρχαία Κίνα λέγεται ότι χρησιμοποιούσαν τα έσοδα από λοταρίες για να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή του Σινικού Τείχους, ενώ στην αρχαία Ρώμη, διάφορα δημόσια έργα. Στις ΗΠΑ, όπου το τελευταίο τζακ ποτ έφτασε το 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια, απλώς αναδιανέμουν τη φτώχεια και την απελπισία τους.
"Η πιθανότητα να κερδίσεις το αμερικανικό λότο είναι οκτώ φορές μικρότερη από την πιθανότητα να σκοτωθείς σε τροχαίο δυστύχημα ενώ πηγαίνεις να αγοράσεις το δελτίο"
Στο συλλογικό υποσυνείδητο της Δύσης, η αποτυχία των λεγόμενων «σοσιαλιστικών καθεστώτων» καταγράφεται συνήθως με εικόνες ανθρώπων που περιμένουν σε ουρές για να προμηθευτούν προϊόντα τα οποία είναι σε έλλειψη. Ελάχιστοι όμως ήταν αυτοί που θα αντιμετώπιζαν τις ουρές που σχηματίστηκαν αυτή την εβδομάδα έξω από τα αμερικανικά «προποτζίδικα» σαν ένα είδος αποτυχίας του καπιταλισμού. Προφανώς, σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρξε έλλειψη στα δελτία της λοταρίας.