Λίγο πριν τα 50 έμαθα να δίνομαι χωρίς να ξοδεύομαι

Λίγο πριν απο τα 50 έμαθα να αγαπώ κάθε μου κύτταρο. Να ισορροπώ ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω μου χωρίς να ταλαντεύομαι.

Να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου χωρίς την επιβεβαίωση κανενός. Να με αποδέχομαι με τα σωστά και τα λάθη μου. Να κάνω τις δικές μου επιλογές χωρίς ξένες παρεμβάσεις. Έμαθα να ονειρεύομαι χωρίς να φοβάμαι. Να ελπίζω χωρίς να δειλιάζω. Να δίνομαι χωρίς να ξοδεύομαι.

Έμαθα πως οι μεγαλύτερες αξίες της ζωής μας είναι κρυμμένες στα πιο μικρά και καθημερινά πράγματα. Οι ομορφότερες στιγμές της μοιράζονται με ανθρώπους που τις αξίζουν. Οι πιο σημαντικές είναι εκείνες που  έχουν κάτι απο την ψυχή μας. Και οι ωραιότερες εκείνες που χάραξαν την ύπαρξη μας.

Το τσίρκο του Τσάρλι Τσάπλιν αλλιώς

Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα όνειρο που με επισκέφτηκε πριν κάποιο καιρό. Ζούσα λέει σε μιαν έρημη πόλη η οποία αποτελούνταν από μεγάλα σπίτια χωρίς ίχνος ζωής, έμοιαζε με πόλη φάντασμα. Οι δρόμοι ήταν καλυμμένοι με χώμα και το τοπίο ήταν γκριζοκαφέ λόγω της σκόνης που αιωρούνταν στον αέρα και έκανε αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Αναμφισβήτητα με παρέπεμπε σε γουέστερν τώρα που το καλοσκέφτομαι.

Οι κανόνες της ζωής

Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ.

Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την.

Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου.

Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.

Οπτιμιστικός νιχιλισμός

Το σύμπαν δημιουργήθηκε χονδρικά, πριν από 14 δισεκατομμύρια χρόνια λόγω της μεγάλης έκρηξης (big bang). Η γη, το σπίτι μας, δεν σχηματίστηκε παρά μόνο πριν από 4,5 δισεκατομμύρια  χρόνια πριν. H ζωή, στην μορφή μικροοργανισμών, ξεκίνησε να εμφανίζεται στον γαλάζιο πλανήτη πριν από 4.5 εκατομμύρια χρόνια.

Κάνω ένα άλμα στον χρόνο και στις διάφορες περιόδους που έχουν χωρίσει οι επιστήμονες την ιστορία των έμβιων οργανισμών στην γη και φτάνω στην περίοδο που υπολογίζεται ότι έκανε την «είσοδο» του το ανθρώπινο είδος στην ιστορία της ύπαρξης. Δηλαδή πριν από 200.000 χρόνια. Μάλιστα αν συμπυκνώσουμε την ιστορία της γης σε ένα εικοσιτετράωρο, οι άνθρωποι εμφανίζονται μόλις το τελευταίο δίλεπτο, σαν αργοπορημένοι επισκέπτες σε μια συνάντηση που δεν ήταν ποτέ και πολύ ευπρόσδεκτοι.

Τα παιδιά μιας άλλης εποχής (Που δεν θέλουμε να επανέλθει)

Το 1949 η Judith ήταν μόλις 6 χρονών. Μια μέρα αρρώστησε πολύ.

Τόσο πολύ που θυμάται τους γονείς της να την ντύνουν γρήγορα και να την βάζουν στο αυτοκίνητο τρέχοντας για το νοσοκομείο. Μόλις έφτασε στο Englewood Hospital στο Bridgeport οι γιατροί την τοποθέτησαν αμέσως μέσα στον «σιδερένιο πνεύμονα». Μια μηχανή που την κρατούσε στη ζωή παρέχοντάς της οξυγόνο αφού το σώμα της ξαφνικά παρέλυσε από το λαιμό και κάτω. Χρόνια αργότερα η μητέρα της θα της έλεγε πως εκείνο το βράδυ, οι γιατροί τούς είχαν προειδοποιήσει πως δεν θα άντεχε ως το πρωί. Ο φόβος των γιατρών δεν ήταν υπερβολικός. Τη χρονιά που αρρώστησε η Judith, 42.000 παιδιά στην Αμερική κόλλησαν πολιομυελίτιδα και πάνω από 3000 πέθαναν.

Η Judith επέζησε. Επέζησε με μια σιδερένια πλατίνα στα πόδια και μόνιμη σκολίωση που δεν της επέτρεψε ποτέ να χαρεί παιχνίδι και τρέξιμο.

«…και θα πεθάνουμε μαζί», λίγο πριν, λίγο μετά

Δεν μας αντέχουμε. Είναι φανερό, χωρίς να αναλωθείς σε μακροχρόνιες και διεξοδικές έρευνες. Μια περιήγηση στο facebook π.χ φτάνει. Δεν μας αντέχουμε, εμείς οι θεωρητικοί της σύμπνοιας, της «επί γης ειρήνη», της κατάργησης των ιεραρχήσεων, διακρίσεων, συνόρων, φύλων και φυλών, δεν μας μπορούμε . Δεν μπορούμε καν τους οικείους μας,  αυτούς που κουτσά – στραβά, έχουμε συνυπάρξει δεκαετίες.

LUCA: Επιστήμονες θεωρούν ότι ανακάλυψαν τον κοινό πρόγονο όλης της ζωής στη Γη

Η ζωή στη Γη ξεκίνησε από κάπου και στη συνέχεια εξαπλώθηκε- και επιστήμονες θεωρούν ότι έχουν βρει τον «προπάτορα», τον οργανισμό από τον οποίο προήλθαν όλοι οι σημερινοί ζωντανοί οργανισμοί.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του New Scientist, πλέον υπάρχει μια καλή εικόνα σχετικά με το πώς έμοιαζε και πού ζούσε ο πρόγονος αυτός, χάρη σε μια μελέτη η οποία εντόπισε 355 γονίδια τα οποία πιθανότατα κατείχε. «Ήταν συγκλονιστικό για εμάς το ότι βρήκαμε τόσα πολλά» είπε ο Γουίλιαμ Μάρτιν, του Πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ στη Γερμανία, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας, βάσει της οποίας ο κοινός πρόγονος (υπό τον χαρακτηρισμό LUCA- Last Universal Common Ancestor) ζούσε σε σημεία με έντονη υδροθερμική δραστηριότητα στη θάλασσα, όπου θερμό νερό, πλούσιο σε υδρογόνο, διοξείδιο του άνθρακα και ορυκτά, έβγαινε από τον πυθμένα.

Όταν γεννήθηκε το σύμβολο της επανάστασης

«Κάποιο γενετικό, ή ίσως καρμικό, πεπρωμένο τον ήθελε αντάρτη. Η δύναμη του Τύπου τον μετέτρεψε σε αγιοποιημένη εικόνα της φοιτητικής αμφισβήτησης, σε σύμβολο μιας γενιάς, θαμπωμένης από το θάρρος του. Τον αληθινό επαναστάτη τον οδηγούν μεγάλα συναισθήματα αγάπης. Είναι αδύνατον να διανοηθεί κανείς έναν πραγματικό επαναστάτη χωρίς αυτή την ιδιότητα», γράφει η Σάντρα Πετριλιάνι για τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Σαν σήμερα, 14 Ιουνίου του 1928, έρχεται στον κόσμο ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, μία από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες της Κουβανικής επανάστασης.

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ήταν ήδη θρύλος όταν σκοτώθηκε στη Βολιβία το 1967.

Πώς να του πω ότι έχω αναπηρία; Θα με δεχτεί; Θα φύγει; Τι να κάνω, πώς να το χειριστώ;

Έρχεται μία σοβαρή ασθένεια και χάνεις την γη κάτω από τα πόδια, χωρίς να σκεφτείς ότι όλα για κάποιο λόγο έρχονται, είναι μικρές δοκιμασίες. Δοκιμασίες που δείχνουν μέσα σε βάθος χρόνου την ποιότητα σου, τις αξίες σου, τα ιδανικά σου, την πίστη σου, τις αντοχές σου.
Ένα ερώτημα που έχουν όλοι είναι γιατί σε μένα; Γιατί σε μένα αυτή η ασθένεια;;; Σκέφτηκε όμως ποτέ κανείς πως θα ακουγόταν η ερώτηση γιατί όχι σε μένα;;;;; Αν είναι να έρθει κάπου ας έρθει σε μένα. Θα φανεί η δύναμη μου…. Φθάνει πια, φθάνει σκεφτόμαστε γιατί και πως…. Ας ζήσουμε!
Είναι τόσο όμορφη η ζωή , αρκεί να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα. Ναι συμφωνώ είναι δύσκολο να αλλάξεις τρόπο ζωής αλλά αξίζει αν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν και τους αγαπάς. Ε και;;; τι θα αλλάξει;;; Ακόμη και κινητική αναπηρία να έχεις … η καρδιά θα χτυπά, θα νιώθει, το μυαλό θα σκέφτεται…. Αυτά χρειάζονται για να είναι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος! Αυτή είναι η συνταγή της ευτυχίας!!!

Ενα αληθινό πρώτο βήμα

Κατατέθηκε τελικά και χωρίς εκπτώσεις το ήδη κοινοποιημένο εδώ και αρκετές ημέρες νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Αναμένεται μάλιστα, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, η όσο το δυνατόν ταχύτερη ψήφισή του στην αρμόδια επιτροπή και αμέσως μετά στην Ολομέλεια της Βουλής.

Πρωταρχικά λοιπόν καταργούνται οι φυλακές τύπου Γ’ που επέβαλαν άλλο ένα έκτακτο δίκαιο για ειδικές κατηγορίες αδικημάτων. Ωστόσο το πρώτο έκτακτο δίκαιο παραμένει φυσικά ο λεγόμενος αντιτρομοκρατικός νόμος 187 Α με βάση τον οποίο όποιος θεωρηθεί τρομοκράτης έχει άλλη ποινική μεταχείριση, άσχετα από το μικρό ή μεγάλο αδίκημα που έχει ή φέρεται να έχει διαπράξει. Ηδη όμως έχει γίνει γνωστό ότι προβλέπεται σύντομα ο νέος Ποινικός και Σωφρονιστικός Κώδικας που θεωρείται βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει και τις έκτακτες νομοθεσίες.

Σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε

«Στις 25 Ιανουαρίου δεν αποφασίζουμε για ποιο κόμμα θέλουμε, αποφασίζουμε σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε, εμείς και τα παιδιά μας». Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η δήλωση αυτή του Α. Σαμαρά, την Πέμπτη, στο Περιστέρι είναι απολύτως σωστή!

Καμιά φορά, ακόμα και ανάμεσα σε ένα καταιγισμό από ψέματα και εκφοβιστικά σλόγκαν, μπορεί να τρυπώσει η αλήθεια. Άλλωστε, ακόμα και ένα σταματημένο ρολόι λέει την αλήθεια, δύο φορές στο εικοσιτετράωρο.

Σε ποια χώρα, λοιπόν, θέλουμε να ζήσουμε; Το ερώτημα δεν μπορεί να προσπεραστεί εύκολα, ούτε και μπορεί, όσο και αν συστηματικά επιχειρείται, να καταργηθεί η συλλογική μνήμη για την Ελλάδα στην οποία ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Στρες Τεστ

Πολύ με εκνευρίζει όταν προσπαθώ να πληκτρολογήσω μερικές αράδες από φράσεις που πρέπει επειγόντως να διατυπωθούν, να αποθηκευτούν και να εκτυπωθούν εγκαίρως, αλλά τα δάκτυλά μου ιδρώνουν και γλιστράνε και πατάνε άλλα πλήκτρα από αυτά που θέλω να πατήσω. Ένα περίεργο πράγμα, είναι κάποιες τέτοιες στιγμές, που, όσες φορές κι αν σκουπίσω τον ιδρώτα από το δέρμα μου, αυτός δεν στεγνώνει με τίποτα, στέκω για ώρες έτσι, ολόκληρος, νωπός κι αλαφιασμένος. Αυτό βέβαια συνδυάζεται και με άλλα τέτοια αλλόκοτα συμπτώματα, όπως, ας πούμε, το ότι στα καλά καθούμενα νιώθω να με σφίγγουν οι κρόταφοί μου, είναι σαν κάποιος να στέκεται πίσω μου και ν’ ακουμπάει και τις δύο τις κάννες από όπλα ζεματιστά εκεί πέρα και τις στρίβει διαρκώς κι ολοένα και πιο μέσα και πάει να με πεθάνει. Μετά από λίγο, το σφίξιμο αυτό θα πάει παρακάτω και θα κάτσει στο λαιμό, αφαιρώντας κάθε ίχνος από το σάλιο μου, είναι λες και καταπίνω καρφιά που γδέρνουνε αργά κι επαναλαμβανόμενα τον οισοφάγο μου. Όσο η ώρα περνάει, όλα αυτά θα συνδυάζονται μεταξύ τους, με το χειρότερο να συμβαίνει μέσα στο στομάχι μου, που στριφογυρνάει και δένεται, λες κι είναι γόρδιος δεσμός, διπλώνεται κι αναδιπλώνεται, και δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζομαι και πέφτω στο πάτωμα και δένομαι σαν κόμπος κι εγώ. Τότε είναι που τίποτε δεν πάει κάτω. Ούτε νερό, ούτε φαγητό, ούτε όρεξη, ούτε ανάσα, ούτε τίποτα. Κι είναι κι αυτή η καρδιά μου, η τραυματισμένη, που με κουφαίνει και χτυπάει δυνατά, λες κι ετοιμάζεται να σπάσει. Όπως κι εγώ που κοντεύω να σπάσω το άτιμο το πληκτρολόγιο, γαμώ τα πλήκτρα του, γαμώ, τα νευρά μου εντελώς έχουνε σπάσει. Κι αγχώθηκα.

Η ζωή. Και οι κυβερνήτες της...

Την ώρα που ο κ. Γεωργιάδης διακτινίζεται από πάνελ σε πάνελ διασύροντας τους γιατρούς, ένας γιατρός χειρουργεί κάπου και σώζει μια ζωή. Μέσα

στο μπούνκερ ενός χειρουργείου, όπου η ζωή αντιμετωπίζει τον θάνατο, ένας-δυο-τρεις γιατροί, ένας-δυο-τρεις νοσηλευτές, ένας-δυο-τρεις διοικητικοί, κοντράρουν τον Ψυχοπομπό, κρατάνε τον πατέρα δίπλα στο παιδί του, γιομάτοι αίματα και γράμματα.

Μα δεν υπάρχουν κακοί γιατροί; Ωωω! τι μας λέει ο κήρυκας;! τι νέα μάς φέρνει ο εξάγγελος;! Αλίμονό μας, υπάρχουν, λέει, και κακοί γιατροί! Και σκάρτοι αξιωματικοί! και κουφάλες εκπαιδευτικοί! Ω, θεοί! και πώς αντέχει η Βαβυλών τέτοιο βάρος;! Ομως, είναι

αρχαίο αυτό το γελοίο σόφισμα της εξουσίας. Να στρέφει την παθολογία που η ίδια δημιουργεί μέσα σε μια κοινωνία εναντίον της κοινωνίας. Να καίει τα χλωρά μαζί με τα ξερά, ιδίως όταν η καύσις δημιουργεί νέο τοπίο για μπίζνες - το real estate του αγρού του Κεραμέως. Κι έτσι

η ζωή σπαράσσεται από ’κείνους που την κυβερνάνε.

Ας αλλάξουμε την ζωή μας μόνοι μας...

     Αν περιμένουμε από τους «εθνοσωτήρες» να μας αλλάξουν την ζωή προς το καλύτερο, ζήτω που καήκαμε! Το μόνο πράγμα που μπορούν να μας αλλάξουν είναι τα «φώτα», όπως κάνουν εδώ και 3-4 χρόνια με τις περικοπές μισθών-συντάξεων, τους φόρους, τα χαράτσια, την αυθαιρεσία, την ψευτιά και την υποκρισία. Κι έχουμε και την Μέρκελ να μας κοροιδεύει με την «συμπόνοια» της...

    Ας αλλάξουμε την ζωή μας μόνοι μας, προσαρμόζοντάς την στις πραγματικές μας δυνατότητες, τις ανάγκες και τα όνειρα μας και όχι στις παράλογες απαιτήσεις τους...

Αφιερωμένο...