Παλιότερα, όταν η Αριστερά ήταν στα πάνω της, θεωρούσε υποχρέωσή της να καταδικάζει τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού και να στηρίζει προοδευτικές κυβερνήσεις και ριζοσπαστικά κινήματα. Τα κόμματά της έκαναν το διεθνιστικό καθήκον τους.
Οργάνωναν διαδηλώσεις για να υποστηρίξουν το Φαραμπούντο Μαρτί στο Σαλβαδόρ, υπερασπίζονταν τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, που δέχονταν επιθέσεις από τις ένοπλες δεξιές ομάδες, οι οποίες είχαν εξοπλιστεί, εκπαιδευτεί και χρηματοδοτηθεί από τη CIA. Τα χρόνια πέρασαν, μεσολάβησε το κοσμοϊστορικό 1989, η Αριστερά παραμένει διασπασμένη και η καταγγελτική ορμή της έχει υποχωρήσει. Στις μέρες μας, έχει αναλάβει τον ρόλο του προστάτη της δημοκρατίας η Δεξιά.