Ένας «απαγορευμένος» όροφος επί σειρά ετών, αποκτά επιτέλους πρόσβαση στην Πέλλα!

Κι ενώ το συγκεκριμένο δημόσιο κτίριο κατασκευάστηκε (άρχισε η κατασκευή του την περίοδο 1986-87 περίπου) και τέθηκε με την ολοκλήρωσή του σε άμεση λειτουργία (Σεπτέμβριος 1994 τα εγκαίνια) για τις ανάγκες και τις υπηρεσίες όλων χωρίς διακρίσεις, πριν περίπου 3-4 δεκαετίες, δηλαδή σε σχετικά σύγχρονη εποχή και όχι στο πολύ μακρινό και «σκοτεινό» παρελθόν, όταν οι πολίτες ήταν ταξικά, κοινωνικά και κινητικά χωρισμένοι σε... κατηγορίες και αποκλεισμένοι και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα ήταν μόνο προνόμιο ορισμένων, ελαχίστων κι εκλεκτών, το κτίριο αυτό για εντελώς ανεξήγητους μέχρι και σήμερα λόγους, ενώ είχε άριστες γενικά οικοδομικές προδιαγραφές στην κατασκευή του, δεν προέβλεπε πρόσβαση σε όλους τους χώρους του, για όλους ανεξαιρέτως! Πρόκειται για μία εκ των βασικότερων κτιριακών και υπηρεσιακών υποδομών του χωριού μας, αν όχι την βασικότερη ίσως υποδομή, το κτίριο του δημοτικού μεγάρου της κοινότητάς μας, της ιστορικής σήμερα και επίσημης έδρας παλαιότερα του Δήμου Πέλλας!

 

Στα «πέτρινα» χρόνια, για να ανέβει κάποιος συνάθρωπός μας ηλικιωμένος ή με κινητικές δυσκολίες ή αναπηρία στην παλιά κοινότητα, χρειαζόταν σίγουρα κάποιο ιπτάμενο μέσο, ενώ και για να επισκεφτεί και να εξεταστεί στο ισόγειο αγροτικό ιατρείο κάποιος με αναπηρικό καροτσάκι, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο... υπαίθρια αν δεν υπήρχε διαθέσιμη κάποια χειρονακτική βοήθεια

Κι ενώ «κύλησε» από την κατασκευή του μέχρι σήμερα, «πάρα πολύ νερό στο αυλάκι» και οι καθημερινές και διαρκείς ανάγκες «φώναζαν», κανείς εκ των δεκάδων ή και εκατοντάδων υποψηφίων και εκλεγμένων και διορισμένων αρμοδίων, που κατά καιρούς καταλάμβαναν θέσεις και αξιώματα, δεν είχε την προνοητικότητα, την ευαισθησία, την ανθρωπιά και την διάθεση να αλλάξει κάτι σ' αυτήν την εξόφθαλμα και προκλητικά, στρεβλή για την κοινωνία μας κατάσταση και ανισότητα! Κι έφτασε το «σωτήριον» έτος 2025, με αφορμή εντελώς διαφορετική χρήση και ανάγκη και με την παρέμβαση «εξωγενών»... πολιτικών κι άλλων παραγόντων, το συγκεκριμένο κτίριο να δώσει κυριολεκτικά και μεταφορικά «βήμα» και πρόσβαση σε όσους δεν είχαν μέχρι τώρα... Έστω και για «τουριστικούς» πλέον σήμερα λόγους, αφού βασικές υπηρεσίες μεταφέρθηκαν ή θα μεταφερθούν άμεσα σε άλλους χώρους, κυρίως στο ισόγειο... Κι αν δεν μας προέκυπτε αυτή η ευτυχής «καραμπόλα» της ίδρυσης Κέντρου Καινοτομίας Εκπαίδευσης στο δημαρχιακό μέγαρο της Πέλλας, που «πίεσε» την υπάρχουσα «λιμνάζουσα» άθλια κατάσταση και μας «επέβαλλε» όρους και προϋποθέσεις για την εγκατάσταση και λειτουργία του στον πάνω όροφο και «απαιτήθηκε» το... «θεόσταλτο» αναβατόριο-ανελκυστήρας, δεν ξέρει κανείς αν αποφασιζόταν ποτέ να δοθεί πρόσβαση, σε όλους αυτούς μέχρι σήμερα «αποκλεισμένους» συμπολίτες μας στον συγκεκριμένο όροφο... Άλλωστε αυτό το φαινόμενο του «αποκλεισμού» και της «απαγόρευσης», το βλέπουμε να συμβαίνει και σε άλλες παλαιότερες ή νεότερες βασικές δημόσιες και ιδιωτικές δομές, υποδομές και υπηρεσίες του τόπου μας, όπως για παράδειγμα στις γηπεδικές μας εγκαταστάσεις, ή στις κεντρικές πλατείες του οικισμού με την έλλειψη δημοσίων WC και για ΑμεΑ, πολυάριθμες ράμπες σε όλους τους δημόσιους δρόμους και χώρους (όχι μια ή δύο για το τυπικό μόνο της υπόθεσης) και μάλιστα με την κατάλληλη επισήμανση για την ύπαρξή τους, ιδιαίτερα αν οι χρήστες της είναι και άτομα με προβλήματα όρασης κ.α..

 

Αρκετά χρόνια αργότερα, στα πιο «πολιτισμένα», οι δυσκολίες πρόσβασης σε υπηρεσίες του δήμου και το ιατρείο ήταν και πάλι πολλές...

 

Λίγα τα σκαλοπάτια, ένας μικρός Γολγοθάς όμως για κάποιους συνανθρώπους μας

Όλοι μας και πολύ περισσότερο οι κατά καιρούς τοπικές, δημοτικές και περιφερειακές αρχές και διοικήσεις (η σημερινή έχει το «άλλοθι» του σχετικά περιορισμένου χρόνου διοίκησης και της πολύ άσχημης κατάστασης που παρέλαβε, αλλά πρέπει να προσέξει τις προτεραιότητες), καθισμένοι πάνω στη «βόλεψη» της δικής τους και δικής μας εύκολης και απρόσκοπτης πρόσβασης στον όροφο που φιλοξενούσε σειρά βασικών υπηρεσιών αλλά και τα γραφεία αρμοδίων και αξιωματούχων της τοπικής αυτοδιοίκησης, ούτε που μας περνούσε από το μυαλό ή στην χειρότερη «δεν μας καίγονταν και καρφί», αν κάποιοι συνάνθρωποί μας ηλικιωμένοι ή άτομα με κινητικές δυσκολίες ή αναπηρία δυσκολεύονταν αφάνταστα ανεβαίνοντας έναν γολγοθά περισσότερων των 20 σκαλοπατιών για να βρεθούν για κάποια δουλειά ή ανάγκη τους στον όροφο, ή και το χειρότερο κάποιοι άλλοι με μεγαλύτερη σωματική αναπηρία, που είχαν τελείως «απαγορευτικό» και αποκλεισμό πρόσβασης για τον όροφο! Εδώ θα μου πείτε για πολλά χρόνια η επίσκεψη και η πρόσβαση ήταν γι' αυτά τα άτομα εντελώς απαγορευτική ακόμη και στο ισόγειο του κτιρίου, όπου στεγάζονταν και η μοναδική δομή υγείας (!!!) του χωριού, το αγροτικό μας ιατρείο... Αργότερα και όχι πολλά χρόνια πριν, με τις δέουσες παρεμβάσεις, τοποθετήθηκαν μια μεταλλική ράμπα και σήμερα μια ακόμη μεγαλύτερη, αλλά και οι δύο μάλλον για το τυπικό μόνο της υπόθεσης και της ανάγκης κατασκευασμένες, αφού για να τις διαβεί και να φτάσει στο ισόγειο ένας ηλικιωμένος με μπαστούνι, ή κάποιος με κινητικές δυσκολίες ή ανάπηρος, με τις μεγάλες κλίσεις που έχουν, χρειάζεται αν δεν έχει κάποιον γεροδεμένο συνοδό που θα τον ανεβάσει, αναπηρικό καροτσάκι 4Χ4 Turbo ή μπαστούνι, πατερίτσες και Π με ιπτάμενες δυνατότητες!

 

Κι από την «σηκωτή» μετακίνηση στο ισόγειο του κτιρίου, περάσαμε μετά από χρόνια σε μια πιο «συμβατική» λύση, αυτή της πρώτης ράμπας πρόσβασης, αν και χρειαζόταν αρχικά και πριν λειτουργήσει το Π.Π. Ιατρείο, ο κινητικά μερικώς ή ολικώς ανάπηρος να διανύσει καμιά 50ρια μέτρα του ισογείου για να βρεθεί στο ιατρείο...

...Για να έρθουμε αργότερα στην μεγαλύτερη ράμπα, αλλά και πάλι με ορατές τις δυσκολίες και φυσικά σε ισχύ τον αποκλεισμό πρόσβασης στον πάνω όροφο.

Κι ενώ υπήρχαν πάντα θεσμοθετημένοι και σήμερα ακόμη αυστηρότεροι σε προϋποθέσεις, προδιαγραφές (όπως προσβάσιμες οδεύσεις διαφυγής και προστατευμένων προσβάσιμων χώρων αναμονής σε περίπτωση έκτακτων αναγκών, ένας τουλάχιστον προσβάσιμος χώρος υγιεινής κ.α.) και κυρώσεις υποχρεωτικοί νόμοι (ο πιο πρόσφατος του 2023), για ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλα τα δημόσια κτίρια και χώρους, όλων των ατόμων ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικής κατάστασης, αυτοί και πάλι δυστυχώς εφαρμόζονται κατά περίσταση και κατά το δοκούν από τις κρατικές, περιφερειακές και αυτοδιοικητικές αρχές.
Καλορίζικο λοιπόν, κι αν σε άλλες πιο προηγμένες χώρες αυτό θα ήταν κανόνας, αναγκαιότητα και υποχρέωση από την κατασκευή του κτιρίου, εμείς με όσα ελάχιστα μας παρέχονται διαχρονικά, έχουμε κάθε δικαίωμα να το θεωρούμε «πολυτέλεια», ευτυχή «συγκυρία», «ευλογία» και... «κοσμογονία» για τον τόπο μας!