Κάποτε, σε μια γωνιά του πολιτισμού, εμφανίστηκε ένας στύλος μπροστά σε ένα ανάκτορο. Οχι για να στηρίξει την οροφή ή να κρατήσει τη σημαία αλλά για να γίνει αφορμή πανεθνικής ηθικής κρίσης. Αμέσως, η σεμνοτυφία σηκώθηκε από τον καναπέ, φόρεσε τα γυαλιά της και άρχισε να δακρύζει από αγανάκτηση. Εδώ, μπροστά σε ένα παλιό ανάκτορο, με το pole dancing, η «ηθική» πήρε το όπλο της. Κι αν το ανάκτορο έχει ιστορία, σίγουρα δεν έχει ιστορία τόσο βαρετή όσο ο τρόμος απέναντι σε έναν στύλο χορού!
Το pole dancing, όσο κι αν έχει αποσυνδεθεί από τον χώρο του στριπτίζ και των καμπαρέ και έχει αναγνωριστεί ως σωματική τέχνη και άθλημα, διατηρεί ακόμα μια πρόκληση που αγγίζει τα όρια της ερωτικής υπαινικτικότητας. Αν επιλεγεί να γίνει δημόσιο θέαμα, μπροστά από έναν χώρο που συνδέεται με τη συλλογική ιστορία, τότε το ερώτημα δεν είναι αν επιτρέπεται αλλά αν ταιριάζει. Και ίσως δεν ταιριάζει.
Αν, όμως, αρχίζαμε να απαγορεύουμε ό,τι δεν ταιριάζει αισθητικά σε ένα ανάκτορο, θα έπρεπε να αφαιρέσουμε και το πάρκινγκ έξω από το ανάκτορο, τους ξεχειλισμένους κάδους σκουπιδιών ακριβώς απέναντι, και ίσως μερικούς τουρίστες με σαγιονάρες και selfie sticks. Και αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με την αισθητική αγωνία μας, τότε ας το πάμε μέχρι τέλους: ας απαγορεύσουμε και τις κουτσουλιές των περιστεριών που ρυπαίνουν το μάρμαρο, τις ξεναγήσεις με ντουντούκα και voice-over και, φυσικά, τα ηλιοκαμένα ζευγάρια με matching μπλουζάκια «Her King» και «His Queen». Και βέβαια τα παθιασμένα φιλιά που ανταλλάσσουν τα αγόρια και κορίτσια της πόλης μας, στον ίδιο ακριβώς χώρο, όταν σουρουπώνει. (Εγκλημα παραγραφέν λόγω παρέλευσης μισού αιώνα: εδώ πρωτοφίλησε και ο γράφων! Και χωρίς στύλο!)
Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι το τι δεν ταιριάζει; Μήπως απλώς κάποιοι ενοχλούνται όταν κάτι θυμίζει ότι ο χώρος είναι ζωντανός; Οτι η ιστορία δεν είναι βιτρίνα, αλλά σκηνή; Αν είναι λοιπόν να υπερασπιστούμε το ανάκτορο, ας το κάνουμε σωστά. Ας ξεκινήσουμε με τον σεβασμό στη νοημοσύνη μας και στον κάθε χώρο γενικώς – ακόμα και τον πιο ταπεινό. Χωρίς νόμο, αλλά με την αναγκαία καλλιέργεια και ευαισθησία. Και μετά βλέπουμε και για τους στύλους.
Γιατί αν η αταίριαστη εικόνα ήταν πράγματι το πρόβλημα, τότε θα είχαμε ορίσει αυστηρό dress code για όποιον πλησιάζει σε ακτίνα 500 μέτρων από το ανάκτορο. Πουκάμισο, σοβαρότητα, και να μην ξεχασθεί κανείς να κρύψει τον ενθουσιασμό του. Μπορεί αυτός να παρερμηνευτεί ως αυθορμητισμός, και τότε θα ακολουθήσει ο διασυρμός της αυτόφωρης ποινικής διαδικασίας χωρίς λόγο και αιτία.
Η σεμνοτυφία, αφού τελείωσε το δράμα της και άφησε έναν τελευταίο λυγμό του τύπου «Πού πάει αυτή η χώρα;», πήγε πίσω στον καναπέ της, έβαλε Netflix και ξεκίνησε την τρίτη σεζόν μιας σειράς που ξεκινάει με φόνο, συνεχίζεται με σεξ και τελειώνει με κάποιον να πετάει έναν άλλον από το μπαλκόνι. Ολα καλά, αρκεί να μην υπάρχει στύλος.
Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί ξανά ένας στύλος μπροστά από κάποιο ιστορικό κτίριο, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε: Μήπως αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι η πράξη, αλλά ο χορός που έπαψε να ντρέπεται; Πόσοι, αλήθεια, από όσους εξεγέρθηκαν για την ιερότητα του ανακτόρου έχουν πατήσει ποτέ μέσα χωρίς υποχρεωτική εκπαιδευτική εκδρομή; Μήπως το πρόβλημα δεν ήταν η ασέβεια προς το κτίριο, αλλά η υπενθύμιση ότι και η ιστορία κάποτε γυρνούσε εδώ σαν τρελή, όχι γύρω από έναν στύλο, αλλά γύρω από πιο βαριές κι ανοίκειες επιλογές;
Η σεμνοτυφία είναι σταθερή αξία. Δεν εγκαταλείπει εύκολα το πεδίο της μάχης. Κάπως έτσι συνεχίζεται και ο χορός ανάμεσα σε εκείνους που χορεύουν επειδή το σώμα τους τους το ζητά και σε εκείνους που θίγονται επειδή νομίζουν πως «πρέπει» να θιχτούν.
ΥΓ. 1: Ας μην ξεχνάμε και τους άλλους δύο μεγάλους εχθρούς της εθνικής αισθητικής τάξης: το cheerleading και το break dance. «Επιλέξιμα» ολυμπιακά αθλήματα και τα δύο, με εθνικές και παγκόσμιες ομοσπονδίες. Αν είναι δυνατόν! Νεαρές να αποκαλύπτουν προκλητικά τη σφύζουσα νιότη τους και νεαροί να στροβιλίζονται ανάποδα πάνω σε πλατείες, να γυρνάνε στο ένα χέρι και να κάνουν σαν γλυπτά που πήραν ζωή. Ποιος τους έδωσε άδεια να γίνουν τόσο εντυπωσιακοί, χωρίς τις δεκατρείς επιτροπές έγκρισης πολιτιστικής καταλληλότητας; Μακράν της αισθητικής μου και τα δύο, αλλά με την ανοχή μου και τα δύο ως μη κολάσιμα ηθικά και, βεβαίως, ποινικά.
ΥΓ. 2: Ακραίες μόνο ιδεολογίες ταυτίζουν αισθητική και ηθική – πολύ δε περισσότερο αισθητική και ποινική δικαιοσύνη.
Κώστας Βέργος
Πηγή: efsyn.gr
Αν, όμως, αρχίζαμε να απαγορεύουμε ό,τι δεν ταιριάζει αισθητικά σε ένα ανάκτορο, θα έπρεπε να αφαιρέσουμε και το πάρκινγκ έξω από το ανάκτορο, τους ξεχειλισμένους κάδους σκουπιδιών ακριβώς απέναντι, και ίσως μερικούς τουρίστες με σαγιονάρες και selfie sticks. Και αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με την αισθητική αγωνία μας, τότε ας το πάμε μέχρι τέλους: ας απαγορεύσουμε και τις κουτσουλιές των περιστεριών που ρυπαίνουν το μάρμαρο, τις ξεναγήσεις με ντουντούκα και voice-over και, φυσικά, τα ηλιοκαμένα ζευγάρια με matching μπλουζάκια «Her King» και «His Queen». Και βέβαια τα παθιασμένα φιλιά που ανταλλάσσουν τα αγόρια και κορίτσια της πόλης μας, στον ίδιο ακριβώς χώρο, όταν σουρουπώνει. (Εγκλημα παραγραφέν λόγω παρέλευσης μισού αιώνα: εδώ πρωτοφίλησε και ο γράφων! Και χωρίς στύλο!)
Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι το τι δεν ταιριάζει; Μήπως απλώς κάποιοι ενοχλούνται όταν κάτι θυμίζει ότι ο χώρος είναι ζωντανός; Οτι η ιστορία δεν είναι βιτρίνα, αλλά σκηνή; Αν είναι λοιπόν να υπερασπιστούμε το ανάκτορο, ας το κάνουμε σωστά. Ας ξεκινήσουμε με τον σεβασμό στη νοημοσύνη μας και στον κάθε χώρο γενικώς – ακόμα και τον πιο ταπεινό. Χωρίς νόμο, αλλά με την αναγκαία καλλιέργεια και ευαισθησία. Και μετά βλέπουμε και για τους στύλους.
Γιατί αν η αταίριαστη εικόνα ήταν πράγματι το πρόβλημα, τότε θα είχαμε ορίσει αυστηρό dress code για όποιον πλησιάζει σε ακτίνα 500 μέτρων από το ανάκτορο. Πουκάμισο, σοβαρότητα, και να μην ξεχασθεί κανείς να κρύψει τον ενθουσιασμό του. Μπορεί αυτός να παρερμηνευτεί ως αυθορμητισμός, και τότε θα ακολουθήσει ο διασυρμός της αυτόφωρης ποινικής διαδικασίας χωρίς λόγο και αιτία.
Η σεμνοτυφία, αφού τελείωσε το δράμα της και άφησε έναν τελευταίο λυγμό του τύπου «Πού πάει αυτή η χώρα;», πήγε πίσω στον καναπέ της, έβαλε Netflix και ξεκίνησε την τρίτη σεζόν μιας σειράς που ξεκινάει με φόνο, συνεχίζεται με σεξ και τελειώνει με κάποιον να πετάει έναν άλλον από το μπαλκόνι. Ολα καλά, αρκεί να μην υπάρχει στύλος.
Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί ξανά ένας στύλος μπροστά από κάποιο ιστορικό κτίριο, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε: Μήπως αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι η πράξη, αλλά ο χορός που έπαψε να ντρέπεται; Πόσοι, αλήθεια, από όσους εξεγέρθηκαν για την ιερότητα του ανακτόρου έχουν πατήσει ποτέ μέσα χωρίς υποχρεωτική εκπαιδευτική εκδρομή; Μήπως το πρόβλημα δεν ήταν η ασέβεια προς το κτίριο, αλλά η υπενθύμιση ότι και η ιστορία κάποτε γυρνούσε εδώ σαν τρελή, όχι γύρω από έναν στύλο, αλλά γύρω από πιο βαριές κι ανοίκειες επιλογές;
Η σεμνοτυφία είναι σταθερή αξία. Δεν εγκαταλείπει εύκολα το πεδίο της μάχης. Κάπως έτσι συνεχίζεται και ο χορός ανάμεσα σε εκείνους που χορεύουν επειδή το σώμα τους τους το ζητά και σε εκείνους που θίγονται επειδή νομίζουν πως «πρέπει» να θιχτούν.
ΥΓ. 1: Ας μην ξεχνάμε και τους άλλους δύο μεγάλους εχθρούς της εθνικής αισθητικής τάξης: το cheerleading και το break dance. «Επιλέξιμα» ολυμπιακά αθλήματα και τα δύο, με εθνικές και παγκόσμιες ομοσπονδίες. Αν είναι δυνατόν! Νεαρές να αποκαλύπτουν προκλητικά τη σφύζουσα νιότη τους και νεαροί να στροβιλίζονται ανάποδα πάνω σε πλατείες, να γυρνάνε στο ένα χέρι και να κάνουν σαν γλυπτά που πήραν ζωή. Ποιος τους έδωσε άδεια να γίνουν τόσο εντυπωσιακοί, χωρίς τις δεκατρείς επιτροπές έγκρισης πολιτιστικής καταλληλότητας; Μακράν της αισθητικής μου και τα δύο, αλλά με την ανοχή μου και τα δύο ως μη κολάσιμα ηθικά και, βεβαίως, ποινικά.
ΥΓ. 2: Ακραίες μόνο ιδεολογίες ταυτίζουν αισθητική και ηθική – πολύ δε περισσότερο αισθητική και ποινική δικαιοσύνη.
Κώστας Βέργος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου