Η σημερινή επέτειος είναι μέρα χρέους απέναντι στα παιδιά που θυσιάστηκαν για να διώξουν τη Χούντα από τη Χώρα. Τώρα μάλιστα που πέρασαν πάνω από πενήντα χρόνια από τότε, είναι καιρός με τρόπο αντικειμενικό και επιστημονικά ιστορικό να αποκαταστήσουμε την αλήθεια, γιατί ποτέ κανείς δε χάνει από αυτήν, ακόμη κι αν δεν εξυπηρετεί την μικροπολιτική του οπτική. Είναι λυπηρό ότι τελευταία όλο και συχνότερα ακούγονται φωνές που μιλούν για ανύπαρκτο Πολυτεχνείο, για ανύπαρκτους νεκρούς, τραυματισμένους και βασανισμένους από τη Χούντα. Κυρίως όμως είναι ντροπιαστικό και ανεύθυνο αυτά να λέγονται πια κι από ανθρώπους που έχουν θεσμικό ρόλο κι αξιώματα. Ακούμε συχνά να αμφισβητούν τον αγώνα της νεολαίας απέναντι στη Χούντα που κορυφώθηκε το Νοέμβρη του 1973. Πολλοί μάλιστα δεν αρκούνται σε αυτό, αμφισβητούν επιπλέον τις αυθαιρεσίες και τα εγκλήματα της δικτατορίας. Άλλοι πάλι έχουν περιπέσει σε μια απαράδεκτα ανεκτική στάση και περιορίζονται σε στρογγυλεμένες αναφορές στα γεγονότα (σα να το κάνουν με το ζόρι), για να μην προκαλέσουν το εθνικιστικό φρόνημα της πολιτικής τους «πελατείας»!
