Έβρεχε το βράδυ, καταιγίδα με
αέρα, μούσκεμα ο τόπος το πρωί. Κι όμως αυτά ήταν εκεί, τα πιο πολλά. Ξύπνησαν
νωρίς, άλλα από την Πέλλα κι άλλα από τη Νέα Πέλλα.. Ούτε που σκέφτηκαν μην
κρυώσουν, μη βραχούν. Το είχαν υποσχεθεί άλλωστε, στο γυμναστή, στη διευθύντρια,
αλλά πιο πολύ στον εαυτό τους. Καμάρωναν γι αυτόν τον αγώνα. Ήταν ο τόπος τους,
η ιστορία τους και οι μύθοι της. Ο Αλέξανδρος; Σαν συμμαθητής τους, όλη μέρα
δίπλα δίπλα στο σχολείο. Όσο για το τρέξιμο όλα τα χρόνια ο γυμναστής τους, τους…έτρεχε! Κι όχι μόνο τα πόδια τους, αλλά
και το μυαλό και την ψυχή τους. Θα ήταν λοιπόν εκεί. Να προσέχουν τις
διασταυρώσεις, να κρατήσουν το κέντρο της Πέλλας ελεύθερο από αυτοκίνητα,
ασφαλές για τους δρομείς που από νωρίς από τις 7.οο το πρωί, ξεκινούσαν σιγά σιγά
την προπόνηση.
