Κυκλοφορούμε ανάμεσα
στο πλήθος, στους δρόμους, στο σταθμό των τρένων, των λεωφορείων, στις πλατείες, στο πεζοδρόμιο έξω από το σχολείο
και μοιάζουμε σαν ίδιοι από χρόνια, με τα ίδια ρούχα ψυχής φορεμένα στο
απαράλλακτο σώμα μας.
Κι όμως στο παρασκήνιο
της ευαισθησίας κάποια φεγγάρια ξαπλώνουν σαν αποσιωπητικά στους στίχους
κάποιων ποιημάτων. Κάποια μνημόσυνα
μουρμουρίζουν ποίηση κι όχι πένθος, οι ήττες αγκαλιάζονται με τις προσωπικές
νίκες του καθενός μας και ο απολογισμός
του ποιήματος αφήνει γεμάτα τα άδεια χέρια του ανθρώπου.
