Ενότητα και ενίσχυση της αριστερής κυβέρνησης

Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, με κορυφαία αυτή της 12ης Ιουλίου, δεν ήταν δυνατόν να μη δημιουργήσουν αναταράξεις σε ένα πολυτασικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε η διαφωνία, οι αποκλίσεις θέσεων και απόψεων -χαρακτηριστικά της σύγχρονης πλουραλιστικής Αριστεράς- έχουν εγγραφεί στη γενέθλια πράξη του ΣΥΡΙΖΑ και διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις της δυναμικής του.

Από την άλλη μεριά, βέβαια, οι αποφάσεις του κόμματος -του συνεδρίου και των οργάνων του- εξασφάλιζαν τη δημοκρατική συνοχή του, αφού αυτές αποτελούσαν το πλαίσιο ομοιογενοποίησης και σύγκλισης των διαφορών. Η συντροφικότητα εντέλει ήταν μια διαρκής κατάκτηση, μια διαρκής ομολογία που ανανεωνόταν κάθε φορά, είτε στο πλαίσιο των οργάνων και των οργανώσεων είτε/και στο κίνημα. Παρά τις διαφορές, λοιπόν, η συντροφικότητα αποτέλεσε το στοιχείο συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ.

Περί ορθολογισμού και άλλων φαντασιώσεων

«Σοκ και δέος» φαίνεται να χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση, μπροστά στην επιμονή των δανειστών να επιμένουν στο λάθος τους. Και δεν επιμένουν απλώς: αρνούνται οποιαδήποτε συζήτηση, οποιαδήποτε αλλαγή, οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτό που ξεκίνησε μια ανοιξιάτικη μέρα στο Καστελόριζο. Το γεγονός ότι οι διάσημοι «δείκτες της οικονομίας» τους διαψεύδουν, δεν έχει καμία σημασία. Ο ασθενής πεθαίνει, αλλά, απλώς, το φάρμακο δεν είναι αρκετό, χρειάζεται μεγαλύτερη δόση (λένε…).

Οι μονότονες επικλήσεις του Γιάνη Βαρουφάκη στον «ορθό λόγο που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη», έχουν αρχίσει να αποκτούν χροιά κακόγουστου αστείου. Κανείς ορθολογισμός δεν φαίνεται να χαρακτηρίζει την άλλη πλευρά· ή μήπως, λείπει ο ορθολογισμός από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ;

Όχι άλλο σώσιμο! Save us no more!

Μόλις το 8% των χρημάτων που δόθηκαν στην Ελλάδα, έχουν καλύψει ανάγκες του λαού. Το υπόλοιπο 92% κατευθύνθηκε πίσω στους πιστωτές και τις τράπεζες.

Οι δήμαρχοι με τις κατσαρόλες

Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου θυμίζουν την διετία της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και γενικά μιλώντας, δεν είναι πολύ καλό πράγμα. Ειδικά για μια Αριστερή κυβέρνηση που αποφασίζει και νομοθετεί μαζί και με το λαό.

Η απόφαση επίσης για μεταφορά των αποθεματικών των δήμων στην Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε εύκολη. Ειδικά όταν στο παρελθόν η Αριστερά έχει τονίσει τη σπουδαιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης και έχει καταγγείλει την υποχρηματοδότηση που μειώνει τα περιθώρια παρέμβασης στις τοπικές κοινωνίες. 

Pax Germanica

Φίλε Πιτσιρίκο,
Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις με το τελευταία κείμενό σου για τους Γερμανούς. Έχω κι εγώ καλούς γνωστούς –φίλους δεν θα τους έλεγα– Γερμανούς που έχουν κάποια από τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις.

Σε αντίθεση πχ με τους Βρετανούς, έχουν πάθος για την ζωή και την μάθηση, είναι γεμάτοι με έναν αρχέγονο, ενστικτώδη δυναμισμό, με δυνατά -αλλά συχνά κρυφά από τους γύρω- συναισθήματα.

Φαίνεται πως είναι πολλοί οι Γερμανοί που έχουν τις αρετές που αναφέρεις, αλλά δεν είναι. Δέκα εκατομμύρια καλοί Γερμανοί είναι πολλοί για μας αλλά δεν αντιπροσωπεύουν παρά το 10% του γερμανικού λαού.

Και είναι αλήθεια πως, όταν ο Γερμανός είναι ουμανιστής και προοδευτικός, μας προκαλεί τον θαυμασμό γιατί έχει πάντα επίγνωση των όσων πιστεύει και παίρνει πάντα την υπευθυνότητα των λόγων και των πράξεων του.

Είναι επίσης, όμως, αλήθεια ότι την ίδια θέρμη και μεθοδικότητα στην υλοποίηση των σχεδίων του επιδεικνύει και ο Γερμανός μιλιταριστής, ρατσιστής και συντηρητικός.

La Republica: Σώθηκαν οι τράπεζες, αλλά όχι οι Έλληνες

Η ιταλική εφημερίδα La Republica, με άρθρο στη διαδικτυακή της πύλη, επικαλείται μελέτη που υποστηρίζει ότι το ελληνικό πρόγραμμα δημιουργήθηκε για να σωθεί ο χρηματιστικός τομέας, μεταθέτοντας το χρέος από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα.

"Αθήνα, οι κατηγορίες στην Τρόικα: σώθηκαν οι τράπεζες και όχι οι Έλληνες", είναι ο τίτλος άρθρου της ιταλικής εφημερίδας Λα Ρεπούμπλικα, το οποίο δημοσιεύει στην διαδικτυακή της πύλη, με αναφορά σε μελέτη της βρετανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης Jubilee Debt Campaign.

Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί

«Δάνειο» από τον Jim Jarmusch, ή αλλιώς «Κι εμείς στο δρόμο θα είμαστε, σύντροφε»  

Ξεκίνησε να κόβει τη βασιλόπιτα, παραδοσιακά, σ’ αυτό το σπίτι, χωρίς σταύρωμα και το πρώτο κομμάτι για τον λαό. Μόνο που φέτος, για πρώτη φορά –σας λέω αλήθεια- το φλουρί έπεσε στο κομμάτι του λαού. Φλουρί, σ’ αυτό το σπίτι,  δεν σημαίνει κάποιο υλικό αντίτιμο, παρά μόνο μια ευχή από στίχο του Λειβαδίτη: «Νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο, καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει». Για τους εραστές, και του ονείρου, που μόνο αυτοί μένουν ζωντανοί.

Οι Έλληνες στα όριά τους: Περισσότεροι από τους μισούς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους

«Είναι προφανές ότι η ελληνική κοινωνία έχει φθάσει στα όρια της αντοχής της, καθώς περισσότεροι από τους μισούς πολίτες δηλώνουν ότι δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία.

Την ίδια στιγμή οι πολίτες δείχνουν να αμφιβάλλουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία για τα οφέλη που μπορούν να προκύψουν από τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για την ελάφρυνση των δαπανών των νοικοκυριών, ενώ ταυτόχρονα αμφιβάλλουν για την εφαρμοσιμότητα των μέτρων του οικονομικού προγράμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο, όλο και περισσότεροι δείχνουν να ελπίζουν για βελτίωση τόσο στα οικονομικά των νοικοκυριών τους, όσο και γενικότερα στην οικονομία».

«Είμαι τράπεζα εγώ, καταλάβατε;»

1) Στις 11/11/2013 ο κ.Σταϊκούρας, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, διαβίβασε στη Βουλή τον αναλυτικό κατάλογο με τις κρατικές ενισχύσεις που έχουν δοθεί προς τις τράπεζες από την έναρξη της κρίσης. Όπως προκύπτει, από το 2008 οι τράπεζες έχουν ενθυλακώσει το ποσό των 145 δις ευρώ! Ερώτηση: Ότι το κράτος των συσσιτίων, των μαγκαλιών, των αυτοκτονιών, έχει παράσχει στις τράπεζες (με όλους τους τύπους της ελληνικής, της ευρωενωσιακής και της παγκοσμίως καπιταλιστικής νομιμότητας) αυτόν τον πακτωλό, συνιστά σκάνδαλο; Ναι ή όχι;

«Δεν υπάρχουν λεφτά»; Κι αυτά, τότε, τι είναι;

Ο ήρωας του Μπρεχτ, ο Μακχίθ, αναρωτιόταν στην «Όπερα της Πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας»...

Τα συγκλονιστικά στη Βουλή άργησαν μια μέρα! Αλλά ήρθαν! Την Κυριακή που μας πέρασε ακούσαμε για «τρύπια δολάρια» και για «μονομαχίες στο Ελ Πάσο», απολαύσαμε  πρωθυπουργικούς κουτσαβακισμούς και κοινοβουλευτικές «μαγκιές».  Αλλά τα σπουδαία – τα πραγματικά σπουδαία –  συνέβησαν τη Δευτέρα. Χωρίς κάμερες. Χωρίς απευθείας μεταδόσεις. Χωρίς πολλά- πολλά…

Ο λαός «ματώνει» για να κερδοσκοπούν οι τραπεζίτες

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε, σε πολλούς, η είδηση για την τεράστια κερδοφορία που ανακοίνωσαν για το Α’ εξάμηνο του έτους οι τέσσερις λεγόμενες «συστημικές» ελληνικές τράπεζες. Αυτές που – κατά τα άλλα – οι κυβερνώντες ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήριζαν περίπου ως …αναξιοπαθούσες, ενώ μια ενδεχόμενη χρεοκοπία τους θα ισοδυναμούσε, όπως έλεγαν, περίπου με καταστροφή της χώρας, αν όχι με έναν νέο …κατακλυσμό του Νώε!

Για την αντικατάσταση του μαύρου

Από μικρός λάτρευα εκείνη τη μοναδική αίσθηση που σου αφήνει το χάραμα. Τότε που πρωτοβγαίνει ο ήλιος, τότε που η ατμόσφαιρα δεν έχει ακόμα κατασταλάξει ανάμεσα στο ζεστό και το κρύο. Τότε που της αυγής το αεράκι χαϊδεύει απαλά τα βλέφαρά σου για να ξυπνήσεις οριστικά. Είναι τότε που η νύχτα μόλις έχει χαθεί και βλέπεις ακόμα απομεινάρια από το μαύρο της να θρυμματίζονται και να χάνονται μέσα στα ουράνια στόματα της πλάσης. Είναι τότε που τα χρώματα σμίγουν και φτιάχνουν μια ιριδίζουσα βεντάλια και θαρρείς ότι χορεύουν μεταξύ τους και αλλάζουν διαρκώς στον ουρανό θέση, κρύβονται πίσω από σύννεφα και εμφανίζονται ξανά, απροειδοποίητα, λες και δίνουν τη δική τους παράσταση στον κόσμο που αγουροξυπνά. Είναι τότε που τα πλάσματα της φύσης βγάζουν τις καθαρότερες και δυνατότερες φωνές τους, τότε που το πέταγμά τους είναι το πιο τρανταχτό, έτσι όπως σχίζουν τους αιθέρες και σπάζουν την άθικτη μέχρι εκείνη την ώρα σιωπή. Είναι τότε που οι άνθρωποι χουζουρεύουν, κρύβονται κάτω απ’ τα σεντόνια κι αγκαλιάζονται και δίνουν φιλιά ζεστά, φιλιά γεμάτα από όνειρα, καθώς πιστεύουν ότι ακόμα ονειρεύονται στ’ αλήθεια και ότι ίσως τελικά η αλήθεια να μην είμαι μονάχα ένα όνειρο. Είναι τότε που ο ήλιος ξεγλιστράει μέσα απ’ τις γρίλιες και κάνει ζωγραφιές πάνω στις ημίγυμνες τις πλάτες, τότε που τα δάκτυλα σχηματίζουν στη σάρκα ονόματα και σχήματα που πρέπει να μαντέψεις, καθώς μπερδεύεις την αγάπη με την ανατριχίλα. Τότε που όταν λες ότι αγαπάς, σχεδόν ανατριχιάζεις.

Γιατί δεν θέλει εκλογές ο ελληνικός λαός

Το κλείσιμο της ΕΡΤ πέραν των περισσοτέρων κυρίως κακών συνεπειών που είχε για την κοινωνία και το πολίτευμα είχε και τα θετικά της, αφού αφύπνισε τους πολίτες από τον λήθαργο και τους «ανάγκασε» να σηκωθούν μετά από καιρό από τους καναπέδες και να αντιδράσουν. Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό... Είναι απαραίτητη πλέον και η ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών και της κυβέρνησης που τις υπηρετεί πιστά. Η ανατροπή αυτή μπορεί να επιφέρει μόνο θετικές αλλαγές άμεσες ή έμμεσες, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα στην δύστυχη ζωή όλων μας. Τα συστημικά κυρίως ΜΜΕ διατείνονται ότι κανείς δεν θέλει εκλογές αυτή την περίοδο και δεν αναφέρονται μόνο στα κόμματα που απαρτίζουν την τρικομματική συγκυβέρνηση, ούτε μόνο στην ΕΕ και το ΔΝΤ που είναι και αυτονόητο. Αναφέρονται και στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που σύμφωνα με τις «χειραγωγημένες» δημοσκοπήσεις είναι συντριπτικά αντίθετος με την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Γιατί όμως δεν θέλει εκλογές ο ελληνικός λαός;

Έσβησες Ρημάδα Τηλεόραση

“Κυριακή στο χωριό”. Πολύ μου αρέσει αυτή η εκπομπή που πάει σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και μαζεύει τους ντόπιους γύρω από ένα τραπέζι και δοκιμάζουν τοπικές συνταγές και τραγουδάνε δυνατά τα δικά τους τα τραγούδια. Είχε περάσει και από εδώ πριν χρόνια αυτή η ίδια εκπομπή. Ναι, σε τούτο το ξεχασμένο, ακριτικό νησί, που πια δεν έχει ούτε μια χούφτα ανθρώπους να το περπατάνε. Τότε είχαμε ειδοποιηθεί μήνες πριν ότι επρόκειτο να μας επισκεφθεί η κρατική τηλεόραση και να κάνει αφιέρωμα στη μικρή μας γειτονιά και λαχταρούσαμε πως και πως για να έρθει εκείνη η ημέρα που θα στήνονταν εδώ οι κάμερες και θα τραβούσανε πλάνα από τη ζωούλα μας την ταπεινή και θα στέλνανε την εικόνα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Είχαμε βρει τα καλύτερα κεντητά τραπεζομάντιλά μας, τα πιο σπάνια εδέσματα μέσα από χειρόγραφους τσελεμεντέδες που είχαν αφήσει για μας και τις επόμενες γενιές οι γιαγιάδες μέσα στα σκονισμένα μπαούλα του χρόνου. Θέλαμε να προσφέρουμε λιγάκι από το χρώμα και τη γεύση του τόπου μας, όσο μπορούσαν βέβαια να χωρέσουν όλα αυτά σε έναν φακό τηλεοπτικό. Και η πολυπόθητη στιγμή έφτασε. Τα συνεργεία φάνηκαν από το λιμανάκι, καθώς κουβαλούσαν στις πλάτες τους ατέλειωτα μαύρα καλώδια, με νέους αμούστακους που έτρεχαν ασταμάτητα και που είχαν στην κωλότσεπη πένσες και ταινίες μονωτικές. Και σύντομα τα τραπεζάκια μας ενώθηκαν κι έγιναν ένα άλλο, μεγάλο τραπέζι. Και βάλαμε τα καλά μας. Και κάτσαμε όλοι στο κέντρο της πλατείας. “Φώτα; Μοτέρ; Πάμε!”.