Πολύ συχνά, οι πρώτοι έρωτες περνάνε απαρατήρητοι. Οι
περισσότεροι από μας, αν σκαλίσουμε λίγο στις αναμνήσεις από τα παιδικά
μας χρόνια, θα θυμηθούμε ότι με το ένα ή το άλλο αγοράκι ή κοριτσάκι που
παίζαμε συχνά, νιώθαμε «κάτι παραπάνω» από αυτό που νιώθαμε για τους
άλλους φίλους και φίλες. Μια μεγαλύτερη επιθυμία να είμαστε μαζί, μια
μεγαλύτερη χαρά όταν τον ή την βλέπαμε, έναν ιδιαίτερο σύνδεσμο, ένα
«γαργάλημα» ίσως, που ξεπερνούσε την απλή χαρά του παιχνιδιού.
Κάπως έτσι μοιάζει το «παιδικό» αυτό συναίσθημα, το οποίο συνήθως,
καθώς μεγαλώνουμε έχουμε την τάση να το υποτιμάμε και να το
γελοιοποιούμε λίγο, ίσως και από μια αίσθηση αμηχανίας ή ντροπής μπροστά
στην ένταση που καμιά φορά θυμόμαστε ότι είχε. Κι όμως, ανάλογα με την
στενότητα της σχέσης, τις συνθήκες μέσα στις οποίες συναντώνται τα δυο
παιδιά, την ηλικία και κυρίως την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού ο
σύνδεσμος αυτός μπορεί να εξελιχθεί, έστω και για ένα μικρό χρονικό
διάστημα σε μια σχέση γεμάτη πραγματική αγάπη, αφοσίωση, τρυφερότητα.
