Από το «Χριστός ανέστη» στο… «Μακεδονία ξακουστή»

Ένα νέο στοιχείο προστέθηκε ξαφνικά φέτος στο τελετουργικό του εορτασμού του Πάσχα, με την ανοχή -αν όχι με την ενθάρρυνση- της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας.

Δεν μας έφτανε, φαίνεται, το ότι εδώ και χρόνια, στις μεγάλες πόλεις τουλάχιστον, τον Επιτάφιο κατά την περιφορά του τη Μεγάλη Παρασκευή τιμητικά τον συνοδεύουν ένοπλα στρατιωτικά τμήματα. Η συνήθεια χρόνων μάς έκανε να μην ξαφνιαζόμαστε από την κραυγαλέα αντίφαση: αποδίδονται τιμές με όπλα σ’ Εκείνον που κήρυξε το «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται»!

Η ρίμα των εχθρών της δημοκρατίας

Η ομοιοκαταληξία ανάμεσα στις λέξεις «ελληνική» και «πολιτικοί» είναι παιδαριωδώς εύκολη. Και κραυγαλέα ρηχή. Από χρήση σε χρήση όμως, από επανάληψη σε επανάληψη, έχει διανοιγεί μια τρύπα, μια μαύρη τρύπα, που απειλεί ό,τι σπουδαιότερο διαθέτουμε και ό,τι κυρίως οφείλουμε να διαφυλάξουμε: τη δημοκρατία. Μια δημοκρατία που παραμένει πολυτιμότατη και αναντικατάστατη παρά τις αδυναμίες της. Και παρά την επιπολαιότητα που διακρίνει σε πολλά τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, τα οποία δείχνουν να πολιτεύονται με το πεδίο της μνήμης τους απογοητευτικά περιορισμένο.