Σεπτέμβριος 1990 εάν θυμάμαι καλά, πρώτη μου ημέρα στην
πανεπιστημιακή αίθουσα, γεμάτη πρωτοετείς φοιτητές και με έκαιγε μία
ερώτηση: “Παιδιά, από τι κοινωνικό περιβάλλον προέρχεστε; Τι δουλειά
κάνουν οι γονείς σας;”. Στο περίπου, 10% ήταν αγρότες, 25% υπάλληλοι, 7%
εργάτες, 30% αυτοαπασχολούμενοι, 20% επιστήμονες και οι υπόλοιποι
διάφοροι. Κλασσικό δείγμα της τότε ελληνικής χλωρίδας, έστω και με μία
τάση εύνοιας στα “ανώτερα” στρώματα. Πολλά χρόνια αργότερα, τα ποσοστά
αυτά έχουν υποχωρήσει σημαντικά, υπέρ εκείνων που έχουν οικονομική
άνεση, ανεξαρτήτως απασχόλησης γονέων. Σε αυτό συνηγορεί και με μία
γεωγραφική ιδιαιτερότητα της Αθήνας, παράδειγμα που γνωρίζω από πρώτο
χέρι:
Εάν έχεις γεννηθεί δυτικά του Κηφισού έχεις μικρές πιθανότητες να
σπουδάσεις ανατολικά, στις λεγόμενες Καλές Σχολές (π.χ. Ιατρική, ΕΜΠ).
Και δεν φτάνει αυτό, αλλά οι γονείς σου χρηματοδοτούν μέσω της εφορίας
τους, τις σπουδές αυτών που μένουν από την άλλη πλευρά του ποταμιού…
