Δυστυχώς, η άνοδος της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς αποτελεί γεγονός. Αν κρίνουμε από τις εκλογικές αναμετρήσεις και τις δημοσκοπήσεις σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, θα καταλήξουμε στο ανησυχητικό συμπέρασμα ότι η Ακροδεξιά προελαύνει απειλητική και ακάθεκτη μέσα σε μια ατμόσφαιρα απογοήτευσης, αμηχανίας, παραίτησης και τυφλής οργής, με την ευθύνη να βαρύνει την απάτριδα ελίτ της παγκοσμιοποίησης.
Ας πούμε ότι η διάγνωση ευσταθεί. Εδώ όμως προκύπτει ένα ερώτημα το οποίο δεν τίθεται, επειδή το εξαλείφει η αυτόματη και λανθασμένη τάση να θεωρούμε πως ο κύριος ένοχος είναι και ο μοναδικός. Κοντολογίς, όταν βρούμε κάποιον που φταίει, σταματάμε να ψάχνουμε. Αν όμως ανατρέξουμε σε κάποιες ανάλογες περιπτώσεις, προσωπικού χαρακτήρα και σαφέστατα πιο απλές, όπως π.χ. μια συνήθη διένεξη, τις περισσότερες φορές θα παραδεχθούμε μερικά μικρότερα δικά μας λάθη, που σίγουρα δεν απαλλάσσουν τον ένοχο, αλλά μας δίνουν μια πιο σύνθετη και ακριβέστερη εικόνα.



























