Θα το πω το κρίμα μου: Δεν ήθελα. Δηλαδή, θα 'θελα να μην... Αλλά, πάλι πώς; Οταν έτσι, τότε αλλιώς πώς;
Καθένας μας φέρει μέσα του την υποψία μήπως, τελικά, υπάρχουν εντός
μας πράγματα που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε. Μήπως τελικά ούτε το
παρόν είναι αθώο (όπως έλεγε και ο υπέροχος Κωστής Παπαγιώργης). Αυτό
μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Δεν θέλω να εξαναγκάζω τον παρόντα χρόνο
μου (και σας) στην αυτήν ενοχική αξιοποίηση, αναφερόμενη σε ανθρώπους
που έχω βαρεθεί ν' ακούω και να βλέπω και να με εξουσιάζουν. Νισάφι πια.
Αλλά...
