Όποιος έχει την ευλογία να γεννηθεί στην ιερή γη που λέγεται Ελλάδα,
πέρα από τη μάνα του και τον πατέρα του, παίρνει απόφαση ότι,
μεγαλώνοντας, θα συναντά ανά πολύ συχνά χρονικά διαστήματα κι από έναν
παπά. Δεν σημαίνει ότι ο παπάς αυτός θα είναι πάντα ο ίδιος, όχι, μπορεί
να σου τύχει να συναναστραφείς μέχρι και με εκατό διαφορετικούς
παπάδες, που θα έχουν ασχοληθεί ο καθένας τους ξεχωριστά με την υπόστασή
σου στις διάφορες φάσεις της. Από την ώρα δηλαδή που δεν θα είσαι ούτε
σαράντα ημερών άνθρωπος και θα πρέπει ως βρέφος νεογέννητο να μη σε
δούνε τα εγκόσμια όλες αυτές τις συνεχόμενες ημέρες, περιμένοντας να
πάρεις την ευχή από τον πρώτο που θα αντικρίσεις στη ζωούλα σου παπούλη,
έστω κι αν δεν θα μπορούνε ακόμα τα μάτια σου να δούνε καθαρά, εξάλλου
στη θρησκεία μας δεν έχουν νόημα τόσο αυτά που αντιλαμβανόμαστε με τις
αισθήσεις μας, όσο αυτά που δεν δυνάμεθα να αντιληφθούμε, εξού και ο
λόγος περί ορατών τε πάντων κι αοράτων, αμ πως. Μετά, οι προβλεπόμενες
συναναστροφές σου με τους εκπροσώπους τού Θεού επί γης είναι
εναλλασσόμενες και καλώς προγραμματισμένες. Θα τους δεις στη βάπτισή
σου, έτσι όπως θα σε αρπάζουν άγαρμπα και θα σε βουτάνε σε θολά νερά,
στους αγιασμούς τους σχολικούς για κάθε νέα τάξη, όταν για πρώτη φορά θα
μάθεις να σκύβεις σεμνά και ταπεινά το κεφάλι, στις παρελάσεις, την
ορκωμοσία σου ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης, στο γάμο σου και στις
βαπτίσεις και τους γάμους των παιδιών σου, στις κηδείες των δικών σου
των ανθρώπων, στα διαβάσματα προ των θανάτων, μέχρι και κατά τον ίδιο
αυτόν το θάνατό σου θα τους έχεις να λιβανίζουν πάνω απ’ το κεφάλι σου.
Αιωνία η μνήμη.
