Επί έναν-ενάµιση αιώνα μετά την Επανάσταση, η ελληνική πολιτεία ένιωθε αναγκασμένη να κάνει τα στραβά μάτια στο τεράστιο πρόβλημα της αρχαιοκαπηλίας. Με αδύναμους μηχανισμούς και πανίσχυρη την εξάρτησή της από κομματάρχες της περιφέρειας και άρχοντες του κέντρου, κατάντησε να υιοθετήσει το δόγμα «παρά να τα χάσουμε όλα, ας δείχνουμε ευχαριστημένοι με τα ελάχιστα. Κι ας βαφτίζουμε ευπατρίδες ή φιλέλληνες όσους κάπηλους θα έχουν την καλοσύνη να μας δωρίζουν λίγα από τα αρχαία “τους”».
