Δεν υπάρχει αμφιβολία
ότι ο «Σπάρτακος» του Φαστ είναι δημοφιλέστερος από το «Σπάρτακο» του
Καίστλερ. Και μόνο το γεγονός ότι πάνω στο βιβλίο του Φαστ βασίστηκε το
σενάριο της τεράστιας χολιγουντιανής επιτυχίας με τον Κερκ Ντάγκλας
τα λέει όλα. Γιατί ο Φαστ ξέρει να χειρίζεται όλες τις κλασικές
συνταγές της εμπορευματοποίησης αποδίδοντας το πορτρέτο του απόλυτου
ήρωα που δεν διστάζει ποτέ, δεν φοβάται ποτέ και δεν υποχωρεί ποτέ,
γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη σωστή επιλογή, που δεν είναι άλλη από την
εφαρμογή της δικαιοσύνης. Ο αυστηρά μονογαμικός έρωτάς του με τη
Βαρίνια και οι ρομαντικές στιγμές που θέλουν τον Σπάρτακο να ξαπλώνει
στα πόδια της πιάνοντάς της το χέρι και να αναλογίζεται το πανανθρώπινο
όραμα της ελευθερίας είναι η επική διάσταση της επανάστασης που πρώτα
απ’ όλα διασφαλίζει την ηθική της υπεροχή. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η
μεγάλη απόσταση του επαναστατημένου Σπάρτακου από το σαθρό ρωμαϊκό
καθεστώς που αποπνέει τη νοσηρότερη ανηθικότητα. Γιατί ο Φαστ ξεκινά την
ιστορία αντίστροφα παρουσιάζοντας τους σταυρωμένους στην Απία Οδό που
σαπίζουν και κατατρώγονται από τα έντομα και τα πουλιά κι αναδύουν τη
φρικαλέα οσμή της πτωμαΐνης. Το αποκρουστικό θέαμα της απάνθρωπης
διαπόμπευσης δεν είναι παρά η επιβολή της πιο αδίστακτης εξουσίας, που
αδυνατεί να σεβαστεί οτιδήποτε.
