ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ- 51 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Πέμπτη 22 Μάη, 19:00, στο μνημείο του Λαμπράκη (Ερμού & Βενιζέλου, Θεσσαλονίκη)

51 χρόνια μετά, ο Γρ. Λαμπράκης ζει μέσα από τους αγώνες μας ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα

Πενήντα ένα χρόνια πριν, το βράδυ της 22ας Μαΐου στη Θεσσαλονίκη, οι Γρηγόρης Λαμπράκης και Γιώργος Τσαρουχάς δέχονται δολοφονικό χτύπημα, βγαίνοντας από το κτίριο όπου είχαν απευθύνει πολιτική ομιλία για την ειρήνη. Ήταν τότε που η κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή με τις υποδείξεις και των Αμερικάνων απαγόρευε διαδηλώσεις, όπως εκείνη τη Μαραθώνια πορεία ειρήνης της 21^ης Απριλίου 1963, που ο Λαμπράκης ξεκίνησε μόνος και συνελήφθη. Η επίθεση με τρίκυκλο και λοστούς υλοποιήθηκε από τους φασίστες και παρακρατικούς Κοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη υπό την ασφυκτική παρουσία και την «επίβλεψη» της αστυνομίας. Τέσσερις ημέρες μετά ο Λαμπράκης άφησε την τελευταία πνοή του.

Hasta la victoria siempre, Comandante!

Πάντα μέχρι τη νίκη, Comandante!

Ηταν 9 Οκτωβρίου του 1967, 1.10 μ.μ., όταν με εννιά πυροβολισμούς ο υπαξιωματικός του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν εκτελούσε κατόπιν διαταγής τον κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, τον «μικρό θεό» της Λατινικής Αμερικής, που ήρθε σ’ αυτό τον κόσμο για να τον κάνει καλύτερο. Παιδί μεσοαστικής αργεντίνικης οικογένειας που άφησε την τελευταία του πνοή στα βουνά της Βολιβίας, αλλά ταύτισε το όνομά του με την Κούβα και με την επανάσταση. Το άσθμα, που τον βασάνιζε από παιδί και τον περιόριζε στις κοινωνικές του συναναστροφές, ήταν η βασική αιτία που αφιερώθηκε στα βιβλία. H αφοσίωσή του αυτή θα του μάθαινε λίγο αργότερα πόσο πολύ απέχει η θεωρία απ’ την πράξη. Γιατρός των φτωχών και των καταπιεσμένων, προσέφερε τις υπηρεσίες του σε όποιον τον είχε ανάγκη, σύντροφο ή αντίπαλο.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Η Ελευθεροτυπία σήμερα

Σε Κερατσίνι αλλά και Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη, Ξάνθη, Καλαμάτα χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν στους δρόμους μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα από τον ακροδεξιό νεοναζιστή. Το Κερατσίνι σείστηκε από τα αντιφασιστικά συνθήματα που παρά τα δακρυγόνα, τα οποία έκοψαν την πορεία στη μέση, δεν σταμάτησαν λεπτό.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α.: Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής δολοφόνησαν τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα

Ο Παύλος Φύσσας, αντιφασίστας, δολοφονήθηκε με μαχαιριές τα ξημερώματα στην Αμφιάλη μετά από οργανωμένη επίθεση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Η ομάδα των σαράντα νεοναζί τής Χρυσής Αυγής έστησε καρτέρι σε πολυμελή παρέα νέων αντιφασιστών που βρίσκονταν χθες βράδυ στη καφετέρια Κοράλλι στην Αμφιάλη. Φορούσαν μαύρα ρούχα, είχαν γάντια στα χέρια και σιδηρογροθιές και λειτουργούσαν με εντολές υπεύθυνων ως παραστρατιωτικό σώμα. Τραυματίστηκαν και άλλοι αντιφασίστες.

Ο δολοφόνος είχε φτάσει με αυτοκίνητο μπαίνοντας ανάποδα στην οδό Κεφαλληνίας. Δολοφόνησε με μαχαιριές τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα.

O Παναγούλης ζει!

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στη Γλυφάδα το 1939. Ηταν ο δεύτερος στη σειρά γιος του αξιωματικού του στρατού ξηράς Βασιλείου Παναγούλη και της μητέρας του Αθηνάς. Μεγάλωσε στη Λευκάδα και στην Αθήνα, ενώ ήδη ως το 1961, την εποχή της κορύφωσης του αγώνα για το 1-1-4 και για το 15%, σπούδαζε στη Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου. Εντάχθηκε στην Οργάνωση της Νεολαίας της Ενωσης Κέντρου (ΟΝΕΚ και έπειτα ΕΔΗΝ) του Γεωργίου Παπανδρέου. «Ηταν εξαιρετικά δραστήριος, πρωτοστατούσε στους αγώνες και είχε δημιουργήσει ένα πλέγμα ανθρώπων γύρω του» εξηγεί ο κ. Ν. Νικολαΐδης, πρόεδρος της ΕΔΗΝ από το 1965 ως την επιβολή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Ο συναγωνιστής του Κώστας Ανδρουτσόπουλος έχει δηλώσει: «Την εποχή εκείνη, το να γράφεις στους τοίχους 1-1-4 ήταν τολμηρή πράξη. Το να σηκώνεις σημαία με το 1-1-4 ήταν επικίνδυνη. Και το να σχηματίζεις με στουπιά το 1-1-4 ήταν περίπου επαναστατική πράξη. Μια ομάδα υπό τον Αλέκο τα έκανε όλα αυτά. Εκινείτο στο περιθώριο του νόμου». Συχνά, ο τότε πρόεδρος της ΟΝΕΚ Λ. Βερυβάκης μεσολαβούσε στην αστυνομία πόλεων προκειμένου να απελευθερωθεί ο Παναγούλης.