Η μοιραία σάγκα του νεοφιλελευθερισμού

Το κεντρικό λάιτ μοτίφ τόσο της φιλελεύθερης όσο και της ακροδεξιάς ερμηνευτικής αφήγησης για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών είναι η «ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς». Η διαρκής και μονότονη επανάληψη αυτής της πρότασης εν είδει νανουρίσματος της προσέδωσε ισχύ επιβεβαιωμένης αλήθειας, απενοχοποιώντας από τη μια τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης για τα δεινά που επέφεραν και φέρνοντας από την άλλη τις δυνάμεις της Αριστεράς σε θέση απολογούμενου.

Εάν όμως κάποιος εξετάσει προσεκτικά την ισχύ αυτής της πρότασης, θα δει ότι η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς αφορούσε πολύ συγκεκριμένα πεδία, όπως κάποια πανεπιστημιακά αμφιθέατρα ή κάποιους φιλολογικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους που επαίρονταν για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς ως φύλλο συκής - και όχι φυσικά την κοινωνία εν γένει, στην οποία «αλώνιζε» κυριολεκτικά ο νεοφιλελευθερισμός.

Μια φορά Αριστερά, για πάντα Αριστερά;

Δύο εβδομάδες πια μετά τις εκλογές είμαστε σε θέση να δούμε καλά τι έγινε και, σε κάποιο βαθμό, και τι έρχεται. Στις 25 Μαΐου του 2014, λοιπόν, ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας άνοιξε για τις κατώτερες τάξεις στην Ελλάδα. Μ’ όλο που οι κατσικωμένοι δεν έφυγαν, δεν χωράει, νομίζω, αμφιβολία πως η αποδρομή ξεκίνησε. Η τρικολόρ κυβέρνηση Σαμαρά του Ιουνίου 2012 ξεφτίζει ραγδαία σε όλες της τις συνιστώσες. Η Ελιά πολύ γρήγορα κινείται στο να γίνει φύλλο και φτερό, η υπεύθυνη και κυβερνώσα Αριστερά εξαχνώθηκε και η Νέα Δημοκρατία μοιράζει θέσεις στους ανθρώπους της, για να τους εξασφαλίσει πριν «να έρθουν οι κόκκινοι».

Θεοδώρα Τζάκρη: «Ο μονόδρομος της Αριστεράς στην Ευρώπη»

Έχει γίνει πολλή συζήτηση το τελευταίο διάστημα και εντός και εκτός της χώρας μας, για την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Η συζήτηση όμως έχει λανθασμένα -για άλλη μια φορά- επικεντρωθεί στα πρόσωπα αντί στις πολιτικές. Μάλιστα εντός της χώρας επιχειρείται από τις δυνάμεις της συγκυβέρνησης η αποδόμηση της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα, παρότι τα αιτούμενα και τα διεκδικούμενα της χώρας εντός της Ευρώπης είναι λίγο πολύ κοινά. Η απομείωση του χρέους, η αναχαίτιση των πολιτικών λιτότητας, η κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική στην αντιμετώπιση των οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων είναι κοινά αιτήματα όλων σχεδόν των κομμάτων σήμερα.