«... χόρτασες από πρωτοχρονιάτικες ευχές; / Κοίτα το λοιπόν να μείνεις άνθρωπος / Το παν είναι να παραμένει κανείς άνθρωπος / Δηλαδή σταθερός και διαυγής και χαρούμενος / παρ’ όλα αυτά, γιατί “οι κλάψες” είναι / κύριο χαρακτηριστικό της αδυναμίας...... ο κόσμος είναι τόσο ωραίος, μ’ όλη τη φρίκη του / και θα ’ταν σίγουρα πιο ωραίος / αν δεν τον βάραιναν οι αδύναμοι και δειλοί.Έλα τώρα, σου χαρίζω ένα ακόμη φιλί, / γιατί είσαι και θα μείνεις / ένα τίμιο μικρό ανθρωπάκι / στην υγειά σου και καλή χρονιά!»
Αυτά έγραφε από τη φυλακή η Ρόζα Λούξεμπουργκ το 1916. Τα αντιγράφω από το βιβλίο «Σπάρτακος: Ρόζα Λούξεμπουργκ, “Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο”. Καρλ Λίμπκνεχτ, “Και όμως”» των εκδόσεων Αιθεροβάμων (2001). Πρόκειται για ένα από τα πολλά κείμενα που η Ρόζα έγραψε εκείνη την εποχή, υπογράφοντας ως «Γιούνιους» (από τον Λούκιους Γιούνιους Βρούτους που θεωρείται ο ιδρυτής της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας).
