Αυτή φταίει

Το μέλλον έχει ένα κακό συνήθειο: έρχεται. Το παρελθόν έχει επίσης ένα κακό συνήθειο: επανέρχεται.

Όσο για μας, καθώς βρισκόμαστε κάπου στη μέση, νομίζουμε πως πηγαίνουμε, ενώ απλά ερχόμαστε. Δεν επιστρέφουμε (τουλάχιστον, και ευτυχώς, όχι πάντα). Ερχόμαστε. Τώρα, κοντά σε τι, πλησίον ποιου, αυτό εναπόκειται στον πατριωτισμό μας. Στις συνήθειες, την πίστη, την παιδεία μας, τις μύχιες σκέψεις μας, τις βαθιές μας επιθυμίες.

Κοίτα το λοιπόν

«... χόρτασες από πρωτοχρονιάτικες ευχές; / Κοίτα το λοιπόν να μείνεις άνθρωπος / Το παν είναι να παραμένει κανείς άνθρωπος / Δηλαδή σταθερός και διαυγής και χαρούμενος / παρ’ όλα αυτά, γιατί “οι κλάψες” είναι / κύριο χαρακτηριστικό της αδυναμίας...

... ο κόσμος είναι τόσο ωραίος, μ’ όλη τη φρίκη του / και θα ’ταν σίγουρα πιο ωραίος / αν δεν τον βάραιναν οι αδύναμοι και δειλοί.

Έλα τώρα, σου χαρίζω ένα ακόμη φιλί, / γιατί είσαι και θα μείνεις / ένα τίμιο μικρό ανθρωπάκι / στην υγειά σου και καλή χρονιά!»

Αυτά έγραφε από τη φυλακή η Ρόζα Λούξεμπουργκ το 1916. Τα αντιγράφω από το βιβλίο «Σπάρτακος: Ρόζα Λούξεμπουργκ, “Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο”. Καρλ Λίμπκνεχτ, “Και όμως”» των εκδόσεων Αιθεροβάμων (2001). Πρόκειται για ένα από τα πολλά κείμενα που η Ρόζα έγραψε εκείνη την εποχή, υπογράφοντας ως «Γιούνιους» (από τον Λούκιους Γιούνιους Βρούτους που θεωρείται ο ιδρυτής της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας).

Ρόζα Λούξεμπουργκ: Οι μελλοντικές νίκες ανθίζουν από τις ήττες, αρκεί οι μάζες να είναι στα ύψη

Εμπνευστής του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», σθεναρή κριτικός της «δικτατορίας του προλεταριάτου» του Λένιν και το «καλύτερο μυαλό μετά τον Μαρξ», η Ρόζα Λούξεμπουργκ, παραμένει μέχρι σήμερα ένα σημείο αναφοράς στην παγκόσμια ιστορία του σοσιαλισμού.

Η «Κόκκινη Ρόζα», όπως την αποκαλούν ακόμα και σήμερα, γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1871 στο ρωσοκρατούμενο τμήμα της Πολωνίας από μια φτωχική οικογένεια εβραίων εμπόρων. Παρά τη σοβαρή της αναπηρία στο ένα της πόδι, από βαριά ασθένεια στην ηλικία των πέντε ετών, πολιτικοποιήθηκε έντονα, ήδη, από τα γυμνασιακά της χρόνια.

94 χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή, κανείς δεν ξέρει που το κορμί της παραχώσαν. Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς Γι’ αυτό κι οι πλούσιοι τη σκοτώσαν. Μπέρτολντ Μπρέχτ.

Στις 15 Γε­νά­ρη του 1919, στρα­τιω­τι­κά και πα­ρα­στρα­τιω­τι­κά ακρο­δε­ξιά απο­σπά­σμα­τα (Freikorps), κατ’ εντο­λή της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης της Γερ­μα­νί­ας που είχε επι­κη­ρύ­ξει το κε­φά­λι της με 100.000 μάρκα, συ­νέ­λα­βαν και δο­λο­φό­νη­σαν τη Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ μαζί με τον Καρλ Λί­μπνε­χτ και άλ­λους συ­ντρό­φους της. Με τους υπο­κό­πα­νους των όπλων έσπα­σαν το κε­φά­λι της και μετά ένας υπο­λο­χα­γός της έδωσε τη χα­ρι­στι­κή βολή και την πέ­τα­ξαν από μια γέ­φυ­ρα σε ένα πο­τά­μι του Βε­ρο­λί­νου.