Δέχτηκα εκατοντάδες τηλεφωνήματα, sms και emails μετά την
ανακοίνωση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο φιγουράριζε και η
αφεντιά μου. Όλα σχεδόν ήταν ενθαρρυντικά και επαινετικά, μερικά
εξέφραζαν κάποιον σκεπτικισμό («τι θέλεις και μπλέκεις», «πρόσεξε μη σε
φάνε τα πιράνχας»). Το ερώτημα ήταν ένα και μοναδικό: «Και τώρα δεν θα
ξαναδούμε εκπομπές στη τηλεόραση ή ντοκιμαντέρ δικά σου;». Και επίσης:
«Το Tvxs.gr, το πεντάχρονο χαριτωμένο παιδάκι σου, τι θα απογίνει;».
Ας τα πάρω από την αρχή: πρόκειται για ευρωεκλογές, οι οποίες
διεξάγονται την πιο κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της ευρωπαϊκής ιδέας.
Πάντα πίστευα ότι η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα θαύμα: λαοί που
αιματοκυλίστηκαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους έπαιρναν την απόφαση να
ζήσουν ειρηνικά, σε συνθήκες σχετικής αλληλεγγύης και σχετικής
ισοτιμίας. Θυμίζω ότι η μικρή Ελλάδα έβαζε βέτο σε ευρωπαϊκές αποφάσεις
τη δεκαετία του ’80, τότε που κυβερνούσαν ακόμη ηγέτες που είχαν ζήσει
τον πόλεμο.