Ο Σπιτζ καυτηριάζει τη λιτότητα λέγοντας ότι είναι ένα μέσο για την
εξυπηρέτηση ενός ανομολόγητου στόχου, δηλαδή της διάλυσης του κοινωνικού
κράτους.
Αναφορικά με το υπερβολικό δημόσιο χρέος, υποστηρίζει ότι δεν
οφείλεται στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά στα εξωφρενικά επιτόκια που
χρησιμοποιούνται από τις χρηματιστηριακές αγορές, ενώ θεωρεί τις
ανισότητες απολύτως υπονομευτικές της κοινωνικής συνοχής.
