![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGLsBn70ZW1m4NMVw1eThL85ARmGt1BDmFwz8Rp7HeMILc2vgp1aTsp6ReGvGYDV_xH3dVsmjmkUvionMmk-oLmxIXQdERXhy4isO7hwEllxhBLm_rIDY_Yv8QyPpZfI75_zUn9Rkew5O8/s400/%25CE%2592%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25B9+%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25BF-%25CE%259E%25CE%25B7%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg)
Πάντα είχα την απορία πότε πραγματικά πιάνει κανείς
πάτο. Ποιο είναι το μέτρο του πάτου; Τι κάνουν όσοι αναγκάζονται να
ξύσουν τον πάτο του βαρελιού; Και γιατί να τον ξύσουν; Για να πετάξουν ή
για να τραφούν από το βδελυρό κατακάθι του; Κι αν το βαρέλι κορονοϊός,δεν έχει
πάτο, τι συμβαίνει; Πού καταλήγεις όταν πέσεις σ’ ένα βαρέλι χωρίς πάτο;
Και για τι είδους βαρέλι μιλάμε; Βαρέλι πετρελαίου, των 158,987295
λίτρων, που αποτελεί το απόλυτο μέτρο του υδρογονανθρακούχου οικονομικού
μας πολιτισμού; Ή θα επινοήσουμε άλλο βαρέλι, πράσινο, που θα
αντιστοιχεί στην καθαρή ενεργειακή μας εποχή; Μήπως μας ταιριάζει ένα
βαρέλι εξ ορισμού άπατο, αλλά και ασκεπές, που να αντιστοιχεί στο άπειρο
της αλγοριθμικής οικονομίας; Αλλά τι διάολο βαρέλι θα είναι αυτό, δίχως
καπάκι και δίχως πάτο; Μήπως θα ‘ναι η σκουληκότρυπα που θα μας βγάλει
από τα σκατά που κολυμπάμε σήμερα, σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, χωρίς
πανδημίες, κρίσεις, απανθρωπιά και υποκρισία; Και γιατί σε άλλους αρέσει
να κολυμπάνε στα άπατα κι άλλοι τρέμουν στην ιδέα να καταλήξουν στον
πάτο της θάλασσας, που τελικά δεν έχει άπατα;