Με κομψότητα κι ευγένεια μας εγκαλεί αναγνώστρια:
«Πολλά απ’ όσα συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας
και ειδικά στην άσκηση εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ ενοχλούν ή και
απογοητεύουν. Ομως, εδώ και κάμποσο καιρό, διαβλέπω στα (επι)κριτικά
κείμενά σας έλλειψη αίσθησης του χώρου ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο.
Ολα τα της κυβέρνησης είναι, για σας, μονοδιάστατα μαύρα».
Θα αποδεχόμουν ασμένως, ως συνήθως άλλωστε, την ένσταση της αναγνώστριας υπό τις εξής προϋποθέσεις:
Να υπήρχε κυβέρνηση με έργο και όχι να φέρεται σαν αντιπολίτευση· να
με έπειθε ότι η υπογραφή του μνημονίου δεν οδηγεί σταθερά τη χώρα σε
αργό θάνατο και, τέλος, να κατάφερνε να ξεριζώσει τη βαθιά εντυπωμένη
αίσθηση ότι πολλά γίνονται, όλα σχεδόν, για τον πόλεμο γύρω από τις
καρέκλες της εξουσίας.
Για το τελευταίο δεν είναι υποχρεωμένη διότι ο καθείς έχει τη δική
του κριτική ματιά και το δικό του συνειδησιακό - αντιληπτικό επίπεδο.
