Αντέχετε στη φυλακή της ΕE;

Υπόθεση φανταστική Νο1: Αν σας έπιαναν κάποιοι περίεργοι τύποι και σας έριχναν μέσα σε μια αρένα με… λιοντάρια έτοιμα να σας κατασπαράξουν, τι θα κάνατε; Προφανώς θα προσπαθούσατε να ξεφύγετε, να δραπετεύσατε.

Αν πάλι μπαίνατε στo ίδιο τρομακτικό μέρος με την θέληση σας, διότι κάποιοι σας υποσχέθηκαν πως δεν κινδυνεύετε αλλά αντικρίζατε μπροστά σας δεκάδες σαρκοφάγα ζώα να τους τρέχουν τα σάλια, τι ακριβώς θα κάνατε; Σίγουρα πάλι θα ψάχνατε τρόπο να φύγετε, να δραπετεύσετε.

Αλλά ας πούμε πως το παλεύατε για ένα διάστημα και διαπιστώνατε όμως πως μαζί σας δεν έχετε ούτε… σφεντόνα για να αμυνθείτε, τι θα κάνατε; Δεν χωράει αμφιβολία πως θα ψάχνατε την έξοδο κινδύνου.

Παγιδευμένοι στην «Ολιγολάνδη»

Η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία, η Κοινωνική Δικαιοσύνη, η Οικονομική Ευημερία, μοιάζουν πράγματα πολύ δύσκολα για μας, που δεν μπορούμε να τα χειριστούμε από μόνοι μας, αφού υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να αποτύχουμε.

Αν εξαιρέσει κανείς μερικές «στιγμές» της μεταπολίτευσης στον ιστορικό χρόνο που ακολούθησε την ίδρυση του ελλαδικού κρατιδίου, φαίνεται πως η ζωή σε τούτη την μικρή «κοσμογωνιά» ήταν πάντα υπερβολικά δύσκολη. Και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι άνθρωποι δυσκολεύονταν να αντεπεξέλθουν στα προβλήματα ενός βίου, που συχνά-πυκνά γινόταν αβίωτος. Λες και μια αδιόρατη, ακαθόριστη, εκ γενετής, αδυναμία συνοδεύει τους ανθρώπους αυτής της κοινωνίας, απ’ τη γέννηση ως το θάνατο τους. Πόλεμοι, πραξικοπήματα, εμφύλιες συρράξεις, ξενιτειά και προσφυγιά ήταν μονάχα οι κοφτερές αιχμές ανάμεσα σε μακρόσυρτες περιόδους φτώχειας και λιγοστές εκλάμψεις δημιουργικότητας. 

Ψωμί κι ελευθερία

Οι καταιγιστικές εξελίξεις του καλοκαιριού του 1965, που έμειναν στην Ιστορία ως «Ιουλιανά», περικλείουν δύο διαφορετικά αλλά συμπληρωματικά φαινόμενα.

Το ένα ήταν η απροκάλυπτη περιφρόνηση της δημοκρατίας από τον βασιλιά Κωνσταντίνο και το περιβάλλον του, η άρνηση προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία για την επίλυση της πολιτικής κρίσης που προκλήθηκε από τη διάσπαση της Ενωσης Κέντρου και ο ευτελισμός των κοινοβουλευτικών διαδικασιών μέσω της προσχεδιασμένης «σαλαμοποίησης» της τελευταίας, η υπόθαλψη διαδοχικών αποστασιών με κάθε μέσο προκειμένου να σχηματιστεί «βιώσιμη» κυβέρνηση στηριγμένη στους βουλευτές της δεξιάς αντιπολίτευσης.

Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί

«Δάνειο» από τον Jim Jarmusch, ή αλλιώς «Κι εμείς στο δρόμο θα είμαστε, σύντροφε»  

Ξεκίνησε να κόβει τη βασιλόπιτα, παραδοσιακά, σ’ αυτό το σπίτι, χωρίς σταύρωμα και το πρώτο κομμάτι για τον λαό. Μόνο που φέτος, για πρώτη φορά –σας λέω αλήθεια- το φλουρί έπεσε στο κομμάτι του λαού. Φλουρί, σ’ αυτό το σπίτι,  δεν σημαίνει κάποιο υλικό αντίτιμο, παρά μόνο μια ευχή από στίχο του Λειβαδίτη: «Νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο, καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει». Για τους εραστές, και του ονείρου, που μόνο αυτοί μένουν ζωντανοί.

Αξιοπρέπεια, Δημοκρατία, Ελευθερία

Πριν από 20 χρόνια, την πρωτοχρονιά του 1994, ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας προχώρησε στην κατάληψη της επαρχίας Τσιάπας στο Μεξικό, γράφοντας την πρώτη σελίδα από μία ιστορία με πολύ παρελθόν και ακόμα περισσότερο μέλλον.

Από τα βουνά του Μεξικού και με κρυμμένα τα πρόσωπα τους, για να τους βλέπουν, οι Ζαπατίστας, σε μία περίοδο όπου η Αριστερά στην Ευρώπη ακόμα κλαιγόταν για την πτώση του τείχους, έστειλαν ένα παγκόσμιο μήνυμα: Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, εδώ και τώρα και από εμάς. Είκοσι χρόνια αυτό το μήνυμα έχει γίνει προσευχή για όλους και όλες που πιστεύουν πως αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει με προσευχές, για όλους και όλες που νιώθουν σύντροφοι και συντρόφισσες τρέμοντας από οργή μπροστά στην αδικία.