Πολιτική χαρτογραφία

Όσοι πιστεύουν ότι μία εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, θα είναι βέβαιοι ότι ένας χάρτης αξίζει όσο 2.000 λέξεις. Πιθανότατα, τα μαθηματικά αυτά ισχύουν. Ιδιαίτερα εάν συνεκτιμήσουμε ότι οι χάρτες δεν είναι άμοιροι ιδεολογίας, έστω κι αν προτείνονται σαν αδέκαστες αποτυπώσεις της αντικειμενικής πραγματικότητας, λ.χ. του σχήματος των ηπείρων.

Χρόνια πριν, ο Βαγγέλης Πανταζής έδειξε με το βιβλίο του «Χάρτες και ιδεολογίες: Οι προσανατολισμοί των χαρτών και οι τύχες των λαών» πόσο επηρεάζονται οι αντιλήψεις μας από το τόσο «φυσικό» γεγονός ότι στους χάρτες ο Βορράς είναι πάνω και ο Νότος κάτω. Ο λευκός Βορράς σαν εκ φύσεως ανώτερος, ο μαύρος Νότος σαν (εκ Θεού;) κατώτερος.

Η πολιτική χρήση της ελληνικής «ιδιωτικής» TV

Η δήθεν ιδιωτική ελληνική τηλεόραση δεν είναι «ιδιωτική», μια που η ύπαρξή της έχει βασιστεί πάνω στις διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις των ιδιωτών ιδιοκτητών της από τους φορολογούμενους, δηλαδή από τον ελληνικό λαό.

Αυτή είναι άλλη μια φαντασίωση, που την καταπίνει αμάσητη εκείνο το προβατοποιημένο ελληνικό κοινό, που έχει μάθει να σκέφτεται σχεδόν μόνο με το συναίσθημα, έχοντας εξορίσει την όποια λογική σκέψη στο υπερπέραν. Ωστόσο δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο κακό. Πολύ μεγαλύτερα είναι η διάλυση του εκπαιδευτικού χαρακτήρα της τηλεόρασης, η αποσύνθεση των κοινών κωδίκων επικοινωνίας (κύριο προϊόν του πλήθους των «ιδιωτικών» σταθμών) και η επικράτηση του κοινωνικού κιτς.