Εγραφα πριν από λίγες μέρες για τη σταδιακή «συμφιλίωση» της Κούβας
με τις ΗΠΑ μετά από μισό και πλέον αιώνα άγριας ψυχροπολεμικής
σύγκρουσης, και πόσο σημαντικό είναι για το ανταρτονήσι της Καραϊβικής
να ξαναβλέπει τη σημαία της -τη σημαία του Χοσέ Μαρτί και του Μασέο- να
κυματίζει στο κέντρο της Ουάσινγκτον.
Ομως το ρεπορτάζ ήταν λειψό - μέσα μου ήξερα καλά ότι αυτή είναι μόνο η μια πλευρά, η αισιόδοξη.
Η άλλη όψη του νομίσματος είναι πως η Κούβα που γνώρισα κι αγάπησα, η
πεισματάρα Κούβα της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αντοχής στις
στερήσεις και τον μακροχρόνιο αποκλεισμό που της επέβαλαν οι Δυνατοί,
σύντομα δεν θα υπάρχει πια.
Γιατί μαζί με την αμερικανική σημαία υψώνεται πλέον στην Κούβα κι ένα άλλο λάβαρο, ακόμη ισχυρότερο - το λάβαρο του δολαρίου.
Και το δολάριο, όπως και το ευρώ στα καθ' ημάς, είναι ιδεολογία από
μόνο του, θρησκεία άκαμπτη και εκδικητική - και δεν παλεύεται εύκολα.
