Πριν από λίγες ημέρες παραιτήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης της Κύπρου για λόγους ευθιξίας. Κάτι τέτοιο είναι άγνωστο στη χώρα μας. Από τη Μεταπολίτευση και μετά, έχουν συμβεί πάμπολλα που θα έπρεπε να τα συνοδεύουν ανάλογες παραιτήσεις. Υπουργοί, βουλευτές και άλλοι παράγοντες μένουν στη θέση τους ζητώντας και τα ρέστα.
Υπερασπίζονται τον εαυτό τους με κάθε τρόπο: διατυπώνουν έωλα επιχειρήματα, εμφανίζουν ανύπαρκτα στοιχεία, αλλοιώνουν δεδομένα, καταγγέλλουν, απειλούν, μηνύουν, διαψεύδουν κ.λπ.
Σε κάθε περίπτωση είναι… αθώοι. Ασπιλοι και αμόλυντοι. Και για να στηρίξουν την αθωότητά τους επικαλούνται την οικογενειακή ιστορία τους, την πολυετή θητεία τους στο αξίωμα που κατέχουν, την de facto εντιμότητά τους – που είναι και αδιαπραγμάτευτη. Και αντί να βάλουν την ουρά στα σκέλια, βγαίνουν στην αντεπίθεση: γίνονται κατήγοροι των κατηγόρων και μηνύουν κατ’ εξακολούθηση.
