Αναζητώντας το χαμένο χρήμα

Θυμάστε τον μακαρίτη Κώστα Τσάκωνα στο «Μάθε παιδί μου γράμματα» του Μαραγκού; Αναρωτιόταν: «Εξι χρόνια στο Δημοτικό, έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο κι έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο ίσον 24 κι άλλα έξι στο εξωτερικό 30. Είμαι 36, πού πήγαν τα άλλα έξι χρόνια;». Κι ανάλογη ήταν η απορία του αυταρχικού πατέρα Διαμαντόπουλου που αντικρίζοντας τη γυαλιστερή φαλάκρα του γιου αναρωτήθηκε «πού πήγαν οι μπούκλες του;».

powered by Rubicon Project

Λοιπόν, αυτό ακριβώς μου θύμισε ο απολογισμός που έκανε ο ΣΕΒ για τα 40 χρόνια ελληνικής διαδρομής στην ενωμένη Ευρώπη και στον περίπλοκο κόσμο των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (θυμάστε τα ΜΟΠ;), των πακέτων Ντελόρ, των πακέτων Σαντέρ κ.λπ., των ΕΣΠΑ. Ο απολογισμός του ΣΕΒ κινείται στα όρια της θρηνωδίας. Θρηνωδίας για τον χαμένο χρόνο, τον χαμένο κόπο και το χαμένο χρήμα.

Οι αθλητικοί χώροι λεηλατούνται και μεις…. πληρώνουμε

Από τη στιγμή που ένα έργο κατασκευάζεται με δικά μας χρήματα, θεωρείται Δημόσιο. Συνεπώς, την ευθύνη της φύλαξης και της συντήρησης του έχει το κράτος, είτε μέσω ενός δημόσιου οργανισμού, είτε της Αυτοδιοίκησης. Γιατί το λέω αυτό;

Πριν κάποια χρόνια η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, έτσι γιατί της «γούσταρε», εντελώς απρογραμμάτιστα, κατασκεύασε ένα κλειστό Γυμναστήριο στην Παιανία, για τις ανάγκες του ΣΕΓΑΣ και της Ομοσπονδίας Βόλεϊ. Το έργο χρησιμοποιήθηκε κάποιες λίγες φορές, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί και βέβαια χωρίς να έχει γίνει παράδοση. Στη συνέχεια το Γυμναστήριο εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Έτσι όπως το ακούτε…

Συγκλονιστικό βίντεο από τους μικροομολογιούχους

Ένα συγκλονιστικό βίντεο από τους μικροομολογιούχους του Δημοσίου που έχασαν τα λεφτά τους με το κούρεμα κάνει τον γύρο του διαδικτύου.