Δεν υπάρχει, νομίζω, αμφιβολία ότι κεντρικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων
της Αριστεράς, διαδραμάτιζε πάντοτε η αίσθηση που είχαν για τον ίδιο
τους τον εαυτό ή με μια λέξη η αυτο-αντίληψη τους, που οριζόταν ως ένα
συνεπές σύνολο από οργανωμένες, βαθιά, ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις και
πεποιθήσεις, τόσο για τους Άλλους, όσο και για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αυτή η
αυτοαντίληψη όριζε σταθερά ότι «η Αριστερά ήταν πάντα με τους Άλλους»,
υπονοώντας ότι αυτή η αίσθηση για τον ίδιο τον «αριστερό» εαυτό, ήταν
τόσο ισχυρή που μπορούσε και όφειλε ακόμη και να τον αφήνει εκτός (τον
εαυτό), αν ήθελε στ’ αλήθεια να εκπληρώνεται.
