Χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν από πείνα στο Τσαντ

Όταν ο γιατρός ρώτησε τη Nazina αν ήξερε γιατί το παιδί της ήταν άρρωστο, εκείνη απάντησε με μια ανάσα: «είμαι αθώα»! Στη θεραπευτική διατροφική μονάδα του νοσοκομείου Φιλίας Τσαντ-Κίνας στη Ντζαμένα, οι μητέρες αποφεύγουν το βλέμμα των ξένων, καθώς «αισθάνονται ντροπή και ενοχή που δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους» λέει ο Δρ Ιμπραήμ Dicko, επικεφαλής του μοναδικού δημόσιου κέντρου διαχείρισης του υποσιτισμού στην πρωτεύουσα του Τσαντ.

Η βασική αιτία του υποσιτισμού είναι η οικονομική κρίση που προέκυψε από την πτώση της τιμής του πετρελαίου. Αλλά το Τσαντ δεν είναι Βενεζουέλα, γι’ αυτό καμία τηλεόραση δεν θα δείξει τον θάνατο μικρών παιδιών από πείνα.

Η Ντζαμένα με τα 1,3 εκατομμύρια των κατοίκων της συγκεντρώνει σήμερα δεκάδες χιλιάδες υποσιτισμένα παιδιά. Ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 30.000-40.000. Μάλιστα, στις διατροφικές ελλείψεις προστίθεται και το μη ασφαλές περιβάλλον, που ανοίγει το δρόμο σε μολυσματικές ασθένειες.

Το κέντρο υποσιτισμού χρηματοδοτείται από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και της γαλλικής συνεργασίας (σ.σ. το Τσαντ είναι αποικία τους και οι «φιλάνθρωποι» εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας, εν προκειμένω το πετρέλαιο).

Το 2016, είχαν υποβληθεί σε θεραπεία 16.000 παιδιά μας λέει το ρεπορτάζ της γαλλικής εφημερίδας Le Monde, χωρίς να μας λέει πόσα από αυτά πέθαναν, ή πόσα πέθαναν από την πείνα πριν να φθάσουν καν στο νοσοκομείο.  

Τελικά, οι κάτοικοι και αυτής της αφρικανικής χώρας εκτός από την πείνα, την οποία προκαλούν οι δυτικοί με την καταλήστευση του «πλούτου» της χώρας, βρίσκονται στο έλεος και των συμμοριών που έχουν εξοπλίσει οι δυτικές πετρελαϊκές εταιρίες…

Δηλαδή, κόλαση…

Κι οι μανάδες εξακολουθούν να σκύβουν το κεφάλι από ενοχή, που δεν έχουν να θρέψουν τα παιδιά τους…

Μερικές πληροφορίες για το Τσαντ

Το Τσαντ βρίσκεται στην Κεντρική Αφρική. Συνορεύει με τη Λιβύη στα βόρεια, με την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία στα νότια, με το Καμερούν και τη Νιγηρία στα νοτιοδυτικά και με τον Νίγηρα στα δυτικά.

Το Τσαντ χωρίζεται σε τρεις κύριες κλιματικές ζώνες: τη ζώνη ερήμου στα βόρεια, τη ξηρή σαχελιανή ζώνη στο κέντρο και την πιο εύφορη σουδανική ζώνη στα νότια. Η λίμνη Τσαντ από την οποία πήρε το όνομά της η χώρα, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος υγρότοπος στην Αφρική. Το υψηλότερο σημείο στη χώρα είναι το Έμι Κούσι στη Σαχάρα, ενώ πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη είναι η Ντζαμένα. Στο Τσαντ ζουν πάνω από 200 διαφορετικές εθνοτικές και γλωσσικές ομάδες. Επίσημες γλώσσες είναι τα αραβικά και τα γαλλικά. Οι πιο διαδεδομένες θρησκείες είναι το ισλάμ και ο χριστιανισμός.

Η Γαλλία κατέκτησε τα εδάφη του Τσαντ μέχρι το 1920 και τα ενσωμάτωσε στη Γαλλική Ισημερινή Αφρική. Το 1960 το Τσαντ απέκτησε την ανεξαρτησία του υπό την ηγεσία του Φρανσουά Τομπαλμπαΐ. Οι αντιδράσεις στην πολιτική του από τον μουσουλμανικό βορρά κορυφώθηκαν με το ξέσπασμα μακροχρόνιου εμφυλίου το 1965. Το 1978 οι αντάρτες κατέλαβαν την πρωτεύουσα και έθεσαν τέρμα στην ηγεμονία του νότου. Ωστόσο, οι διάφορες αντάρτικες ομάδες άρχισαν να πολεμούν μεταξύ τους έως ότου επικράτησε ο Χισέν Χαμπρέ. Ανατράπηκε το 1990 από τον στρατηγό Ιντρίς Ντεμπί. Από το 2003 η κρίση του Νταρφούρ στο Σουδάν πέρασε τα σύνορα και αποσταθεροποίησε τη χώρα, με εκατοντάδες χιλιάδες σουδανούς πρόσφυγες να ζούν σε καταυλισμούς στο ανατολικό Τσαντ.

Το Τσαντ εξακολουθεί να μαστίζεται από πολιτική βία και επαναλαμβανόμενες απόπειρες πραξικοπημάτων. Από το 2003 το αργό πετρέλαιο αποτελεί το κύριο εξαγωγικό έσοδο, ξεπερνώντας την παραδοσιακή βιομηχανία βαμβακιού.

Πηγή: artinews.gr με πληροφορίες από την Le Monde και το Wikipedia, τα σχόλια δικά μας.