…Mερικοί που δεν πήραν το μάθημα από τις δεκάδες φέρετρα, ούτε κατάφεραν να κατανοήσουν την ανάγκη για επείγουσα μεταμόρφωση του τοπίου κοντά σε ανθρώπινες δραστηριότητες και βαθμιαίας βοτανικής του αναδιάρθρωσης σε λιγότερο «εύκαυστο», μέσα από νέες πρακτικές αντιδιάβρωσης και εδαφοβελτίωσης και στη συνέχεια δενδροκομικές & δασοκομικές πρακτικές όπως π.χ. διδάσκει και εφαρμόζει το «Regional Landscape Planning» των κουτόφραγκων…, δείχνουν «μετ’ επιμονής» να μην θέλουν ούτε να έχουν την απαιτούμενη γνώση ούτε την παιδεία ώστε να κατανοήσουν την ανάγκη για παρεμβάσεις προς όφελος και της φύσης και των πολιτών…
Αντί να ομφαλοσκοπηθούν και να ξεφύγουν από τα τετριμμένα και το σύνδρομο του «δεν αγγίζουμε τίποτα», πήγαν και συσπειρώθηκαν στο άλλο άκρο, στον συνήθη χώρο της στασιμότητας, του «παραδοσιακού τίποτα» και της μιζέριας, «αμυνόμενοι» πίσω από κριτικές και ρηχές θεωρίες του αέρα κοπανιστού……
Βγήκαν να κηρύξουν άλλη μια ακόμη «επανάσταση» με σύνθημα «Μην πειράζετε τα άγια τα Πεύκα…!!!», ή «Κάτω τα χέρια από τα Πεύκα…» και βέβαια όλα αυτά μέχρι να καούν και οι ίδιοι…!!!
Όσο θα καίγονται οι άλλοι, κανένας δεν θα ιδρώνει σ’ αυτή τη χώρα της «κατσίκας του γείτονα» και του «φραπέ»… Θα φλυαρούν και θα «συναυνανίζονται» αλληλέγγυοι μεταξύ τους, αμπελοσοφούντες στο δικό τους καφενείο του «οικολογικού κινήματος» και του «σιναφιού» τους που υποχρεωτικά σε μια χώρα που όλοι κατέχουν από μία καρέκλα, πρέπει να εκφράζεται ως πολιτικό κόμμα (….η επιστήμη της οικολογίας δεν μπορεί να είναι κόμμα…, όπως δεν γίνεται να είναι κόμματα η βιολογία, τα μαθηματικά και η φυσική…).
Θα συνεχίσουν λοιπόν να αντιδρούν, θα μικροψυχούν και θα γκρινιάζουν, έτσι γιατί πρέπει σ’ αυτόν τον δυστυχή τόπο να δοξάζεται η ελληνική «ξεροκεφαλιά», το γινάτι και η αντίσταση σε οτιδήποτε καινούργιο και καινοτόμο (απλά γιατί νοιάζονται μόνο για την αυτοπροβολή τους και τις συντεχνιακές τους άθλιες σκοπιμότητες)…
Θα συνεχίσουν, δια της διαφωνίας και με «πολεμικές τέχνες παρμένες από την περισσευούμενη ημιμάθεια..» του σιναφιού τους…,να αντιστρατεύονται οτιδήποτε μπορεί να σώσει (πρωτίστως) ζωές και οτιδήποτε τους ξεπερνά και τους αφήνει πίσω, ως πρόοδος, δράση, τεχνική και σωτήρια αναπροσαρμογή σε περισσότερο και μεγαλύτερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα CO2 μέσα και έξω από τις πόλεις…!!!
Τα δένδρα (κατ’ απαίτηση των αναγνωστών της σελίδας) εκτός από τα Πεύκα, και τα οποία δεν χρειάζονται και τίποτε πλούσια εδάφη και ιδιαίτερη φροντίδα (μόνο στην αρχή για να πάρουν τα επάνω τους), είναι τα πιο πολλά ελληνικότατα και πασίγνωστα…, πολύ καλύτερα από την Χαλέπιο, με καθαρό ποινικό μητρώο, βραδύκαυστα, εύκολα να παραχθούν, αναπαραχθούν και να ευδοκιμήσουν, αρκεί να υπάρξει ένα δράμι μυαλού, σχέδιο και βούληση…
Η βιβλιογραφία αναφέρει ότι τα πιο βραδύκαυστα είναι οι Κουμαριές, οι βελανιδιές, οι δάφνες Απόλλωνα, τα κυπαρίσσια, οι χαρουπιές, οι Ιπποκαστανιές, οι συκιές, οι μουριές, οι πλατανομουριές, οι ιτιές, οι λεύκες, οι λυγαριές, τα πλατανοειδή, οι ψευδοπιπεριές, οι καταπληκτικές φλαμουριές, η λικιδάμβαρη, οι πασχαλιές, η κερλεουτέριες, οι σοφόρες, οι ακακίες, οι προύνοι, οι αγριελιές και ένα σωρό άλλα που θα μπορούσαν να αποτελούν ένα ζωντανό μωσαϊκό προστασίας γύρω γύρω από τα ασύδοτα πευκοδάση, κατανεμημένο βάσει σχεδίου Αρχιτεκτονικής του Ανοικτού Χώρου «Μακροτοπίου» με την σκέψη στην συμβατότητα, την εφικτότερη συμβίωση των ειδών και στην προσαρμογή στις απαιτήσεις της φύσης και στο τοπικό βιοκλίμα μιας οικιστικής ζώνης, μιας ολόκληρης περιοχής, ακόμη και περιφέρειας, χωρίς απαραίτητα να αφανιστεί το «άγιο» πεύκο… (το οποίο υπάρχει μπόλικο και σεβαστό και μέσα στις πόλεις ως πευκώνες και άλση…., μέχρι να συμβεί το αναπάντεχο…).
Εδώ μιλάμε για νέα αντίληψη αστικού πρασίνου που θα αντιστρατεύεται την μονοκαλλιέργεια του πεύκου, με παράλληλη επαναρυμοτόμηση ασφαλείας σε αστικές και βιομηχανικές περιοχές, εφαρμόσιμη πρακτική σε αρτηρίες κυκλοφορίας και στα νέα έργα οδοποιίας, γιατί όχι και στα παλιά, με αναθεώρηση των προδιαγραφών και του σχεδιασμού φύτευσης… Δεν υπάρχει μόνο το πεύκο στην ελληνική φύση και την ελληνική χλωρίδα…, απλά το συνηθίσαμε όπως οι ορεινοί συμπατριώτες μας συνήθισαν το Έλατο, αλλά το έλατο δεν συμμαχεί με τον εγκληματία και επιπόλαιο άνθρωπο για να σκοτώσει συμπολίτες μας, όπως το πεύκο…
Όσο θα υπάρχει ξεροκεφαλιά και ερωτοτροπία με την αντίρρηση και την διαφωνία επί παντός…, όλοι το απευχόμαστε, αλλά θα ξανακαούμε…
Θα πρότεινα για τους ορεξάτους και όσους σκέφτονται «out of the box….» να μελετήσουν τον μεγάλο δάσκαλο της σύγχρονης Αρχιτεκτονικής του Τοπίου Ian L. McHarg που έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2001, και πως προσεγγίζει την διάταξη των χρήσεων γης της υπαίθρου σε συνύπαρξη με το πράσινο και τη φύση… (Βλ. «Design with Nature» https://books.google.gr/books/about/Design_with_Nature.html…). Ιστορικά πρόκειται για το βιβλίο «ευαγγέλιο» για κάθε άνθρωπο που σέβεται και τη φύση και την νοικοκυρεμένη ανάπτυξη των ανθρώπινων δραστηριοτήτων με σεβασμό σ’ αυτή……).
Γράφει ο Σταμάτης Σεκλιζιώτης - Γεωπόνος (ΑΠΘ), Αρχιτέκτονας Τοπίου και πρώην Β’ Ακόλουθος Γεωργικών υποθέσεων Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ
Πηγή: Enallaktikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου