Χθες στη Βουλή, κατά τη συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων για το εργασιακό νομοσχέδιο, συνέβη κάτι όχι πρωτοφανές, όμως ενδεικτικό τού πόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη κυβερνά πλέον με μεθόδους κοινοβουλευτικής δικτατορίας: όλη η αντιπολίτευση, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Νέα Αριστερά και η Πλεύση Ελευθερίας, ενώθηκε σε κοινό μέτωπο απαιτώντας να αποσυρθεί το εργασιακό «έκτρωμα» της Νίκης Κεραμέως που εισάγει το 13ωρο ημερήσιου χρόνου εργασίας.
Χθες επίσης, ανακοίνωση της Eurostat κατέταξε την Ελλάδα πρώτη στις χώρες της Ε.Ε., με 20,9%, στο ποσοστό των εργαζομένων με εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας πάνω από 44 ώρες, υπογραμμίζοντας την ευστοχία του επιχειρήματος που ακούστηκε στη Βουλή, ότι το 13ωρο θα αυξήσει περαιτέρω τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, που είναι ήδη ο μεγαλύτερος στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη από το 2019 και ύστερα, με διαδοχικά νομοσχέδια των «επίλεκτων» στελεχών του κόμματος (Κωστής Χατζηδάκης, Αδωνις Γεωργιάδης και τώρα Νίκη Κεραμέως), προκάλεσαν μέσα σε λίγα χρόνια «μαζική» καταστροφή στα εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις. Εκαναν πράξη τα πιο «τρελά» όνειρα των εργοδοτικών οργανώσεων σε όλα τα επίπεδα. Απέδειξαν στην πράξη γιατί «αγαπούν να μισούν» τη Μεταπολίτευση και να κηρύσσουν το τέλος της και το τέλος της «ηγεμονίας της Αριστεράς»: διότι ήθελαν και εξακολουθούν να θέλουν να ξεθεμελιώσουν τις κατακτήσεις της, εργασιακές αλλά και γενικότερες.
Η ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος, η αποθέωση των πάσης φύσεως «ευελιξιών» και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας συνθέτουν ένα εργασιακό τοπίο που αντιστοιχεί σε αυταρχικά αν όχι απολυταρχικά καθεστώτα. Μετατρέπεται από καθαρά εργασιακό σε ζήτημα δημοκρατίας συνολικά για τη χώρα.
Εχοντας περάσει από την «κοιλάδα των δακρύων» την περίοδο των μνημονίων, 7 χρόνια μετά την έξοδο από το καθεστώς μνημονιακής επιτήρησης το 2018, τα εργασιακά δικαιώματα βυθίζονται ακόμη περισσότερο, σε ένα ατέρμονο σπιράλ κατεδάφισης χωρίς ορατό τέλος.
Η χθεσινή σύμπηξη στην πράξη, κατά τη συζήτηση στη Βουλή, κοινού μετώπου με αίτημα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο της Κεραμέως πρέπει να γίνει το έναυσμα για μια γενικότερη ενωτική αντεπίθεση αμφισβήτησης και ανατροπής του ιδιότυπου εργασιακού μεσαίωνα που έχουν εγκαταστήσει οι κυβερνήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πηγή: efsyn.gr
Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη από το 2019 και ύστερα, με διαδοχικά νομοσχέδια των «επίλεκτων» στελεχών του κόμματος (Κωστής Χατζηδάκης, Αδωνις Γεωργιάδης και τώρα Νίκη Κεραμέως), προκάλεσαν μέσα σε λίγα χρόνια «μαζική» καταστροφή στα εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις. Εκαναν πράξη τα πιο «τρελά» όνειρα των εργοδοτικών οργανώσεων σε όλα τα επίπεδα. Απέδειξαν στην πράξη γιατί «αγαπούν να μισούν» τη Μεταπολίτευση και να κηρύσσουν το τέλος της και το τέλος της «ηγεμονίας της Αριστεράς»: διότι ήθελαν και εξακολουθούν να θέλουν να ξεθεμελιώσουν τις κατακτήσεις της, εργασιακές αλλά και γενικότερες.
Η ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος, η αποθέωση των πάσης φύσεως «ευελιξιών» και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας συνθέτουν ένα εργασιακό τοπίο που αντιστοιχεί σε αυταρχικά αν όχι απολυταρχικά καθεστώτα. Μετατρέπεται από καθαρά εργασιακό σε ζήτημα δημοκρατίας συνολικά για τη χώρα.
Εχοντας περάσει από την «κοιλάδα των δακρύων» την περίοδο των μνημονίων, 7 χρόνια μετά την έξοδο από το καθεστώς μνημονιακής επιτήρησης το 2018, τα εργασιακά δικαιώματα βυθίζονται ακόμη περισσότερο, σε ένα ατέρμονο σπιράλ κατεδάφισης χωρίς ορατό τέλος.
Η χθεσινή σύμπηξη στην πράξη, κατά τη συζήτηση στη Βουλή, κοινού μετώπου με αίτημα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο της Κεραμέως πρέπει να γίνει το έναυσμα για μια γενικότερη ενωτική αντεπίθεση αμφισβήτησης και ανατροπής του ιδιότυπου εργασιακού μεσαίωνα που έχουν εγκαταστήσει οι κυβερνήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου