Σαν σήμερα το 1929 ψηφίστηκε στη Βουλή το «βενιζελικό Ιδιώνυμο»

Σαν σήμερα στις 25 Ιουλίου του 1929 ψηφίζεται από τη Βουλή επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου ο νόμος «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών». Είναι γνωστός ως Ιδιώνυμο και είχε στόχο την καταστολή της κομμουνιστικής δράσης.

Στις 29 Μαρτίου 1929 η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου έφερε για συζήτηση στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», που έμεινε στην Ιστορία ως «Ιδιώνυμο». Μιλώντας στη Βουλή ο Βενιζέλος τόνισε:

Το πείραμα του βάτραχου...

"Στο δίδαγμα του Olivier Cler, ο βάτραχος στην κατσαρόλα συνήθιζε σιγά σιγά την υψηλή θερμοκρασία του νερού. Ο βάτραχος ξόδεψε ενέργεια για να προσαρμόσει το σώμα του και έπεισε τον εαυτό του ότι δεν πρέπει να αντιδράσει.

Δεν του άρεσε αλλά ήταν οk.

Ανακοίνωση της ΕΠΟ για την ελευθερία του λόγου και του τύπου

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ: Άρθρο 14: 1. Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους. 2. O τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.

Κωρονοπολέμαρχοι σε απόσυρση

Το φάντασμα του πολέμου διαπερνά το δυτικό φαντασιακό. Γι αυτό και μια διαρκής έγνοια να ξορκιστεί. Από τον Καρτέσιο και μετά πολλοί διανοητές επιχειρούν να αντισταθμίσουν ένστικτα και πάθη με άλλα πιο ειρηνικά, πιο δημιουργικά. Tο εμπόριο ως απασχόληση θεωρείται το πλέον δημιουργικό και ειρηνικό αντιστάθμισμα. Στο ίδιο πνεύμα, σύμφωνα με τον Ν. Ελίας, επινοούνται τα αθλητικά παιχνίδια, το ποδόσφαιρο, προσομοιώσεις αναμετρήσεων με κανόνες που παράγουν ανάλογα συναισθήματα χωρίς τους κινδύνους της πραγματικής σύγκρουσης.

Παρά τους πολλούς τοπικούς πολέμους, τα εκατό χρόνια, από το 1815 ως το 1914, είναι από τα πιο ειρηνικά στην ευρωπαϊκή ιστορία. Γι αυτό αυξήθηκαν οι προσδοκίες για μια κοινωνία πιο ορθολογική, χωρίς πολέμους. Ορισμένοι πίστεψαν ότι η μάχη κερδήθηκε. Χαρακτηριστική η προσέγγιση των θετικιστών, των Σαινσιμονιστών και του Α. Κοντ ο οποίος ονομάζει το πρώτο από το τρία στάδια της ιστορίας θεολογικό ή πολεμικό. Αλλά και λίγο πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Σούμπετερ, ο σημαντικός αυτός οικονομολόγος, υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός είναι αντιπολεμικός, δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την ειρήνη, τρέφεται από αυτήν και την τρέφει.

Όμως μη μου ζητάτε να ντραπώ...

“Πάντα δίνω καλές συμβουλές. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω μ’ αυτές. Ποτέ δεν μπορώ να τις εφαρμόσω”, έγραψε Όσκαρ Ουάιλντ, και θα λεγες πως περιέγραφε και πολιτικές δυνάμεις και τους πολίτες σε μια χώρα με τοξικό πολιτικό κλίμα όπως η χώρα μας…Κατανοώ γιατί η συνομιλία του ανθρώπου με το Απόλυτο φαντάζει (και το πιθανότερο είναι) αναγκαία για να μειώσουμε το άγχος της διαρκούς προσαρμογής σε έναν πολύπλοκο και όμως προσωρινό για μας κόσμο, και πως αυτό το χασμα ανάμεσα στον διαρκή κόπο και το προσωρινό ‘κέρδος’ είναι ικανό από μόνο του να μας τρελλάνει και να μας κάνει περισσότερο δογματικούς αλλά διάολε αν δεν ήμασταν τόσο κλεισμένοι/ες στα κουτακια μας, αν ακόμη κι εκεί μέσα δεν ήμασταν στραμμένοι στον τοίχο απέναντι αλλά κρυφοκοιτούσαμε το άλλο κουτί, ανάμεσα από τις κουρτίνες των ετεροκαθορισμών που τα συμφέροντα των ισχυρών κι οι βολέψεις των ανίσχυρων μας επιβάλλουν ίσως υπήρχε μια λίγο μεγαλύτερη μεγαλύτερη ελπίδα. Από τα μικρά ως τα μεγάλα. Κι από τα καθημερινά ως τα βαθιά (ή μάλλον ξεκάθαρα) φιλοσοφικά.

Γιατί το άσυλο ΔΕΝ πρέπει να καταργηθεί

Α. Το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο

Το πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώνεται στο άρθρο 3 του Ν. 4485/2017 («νόμος Γαβρόγλου»).

Σύμφωνα με την πρώτη παράγραφο του εν λόγω άρθρου «[σ]τα Α.Ε.Ι. κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και στη διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των δημοκρατικών αξιών, των ακαδημαϊκών ελευθεριών στην έρευνα και στη διδασκαλία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση και τη μάθηση έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει».

Η κατασκευή της ψηφιακής μας ταυτότητας

Σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίζονται κάποιες απλοϊκές αλλά ιδιαίτερα δημοφιλείς αναλύσεις, η επίμονη ενασχόληση με τους υπολογιστές, τις διαδικτυακές υπηρεσίες και ειδικότερα με τα διαδικτυακά «παιχνίδια ταυτότητας», δεν μπορεί πλέον να ερμηνεύεται ως προσπάθεια «απόδρασης» από τους περιορισμούς ή τα τραύματα μιας δυσβάσταχτης κοινωνικής ή οικογενειακής πραγματικότητας.

Απέναντι σε έναν υπολογιστή που «επιμένει να σιωπά» και να μην εκτελεί τις εντολές μας οι περισσότεροι από εμάς αγχώνονται, εξοργίζονται και ενίοτε αντιδρούν υπερβολικά βίαια, μέχρι του σημείου να καταστρέφουν τον «ανυπάκουο» υπολογιστή.

Πώς είναι δυνατόν ένα μηχάνημα να γεννά τόσο ανεξέλεγκτα πάθη; Και γιατί όταν ο υπολογιστής μας δεν ικανοποιεί τις ανάγκες μας αισθανόμαστε συχνά προδομένοι, απελπισμένοι και εντελώς ανίκανοι να διαχειριστούμε ψυχρά την ιδιαίτερη σχέση μας ή την εξάρτησή μας από αυτήν την περίεργη «προσωπική» μηχανή;

Μήπως ανάμεσα στις αιτίες αυτής της εξάρτησης είναι και το γεγονός ότι αποδίδουμε (εσφαλμένα) ανθρώπινες νοητικές ικανότητες και αντιδράσεις σ’ αυτό το ομολογουμένως αξιοθαύμαστο μετανεωτερικό τέχνημα;

Πόση χούντα έχουμε σήμερα;

Γράφω τα παρακάτω ορμώμενος από σχόλια αναγνωστών κάτω από το άρθρο για την Ιωάννα της Ανατροπής. Κοινός τόπος τους, ότι όποιος δεν έζησε τη δικτατορία του ΄67-΄74 καλύτερα να μη μιλάει για δήθεν χούντα σήμερα

Για μερίδα αναγνωστών λοιπόν, η όποια σύγκριση και μόνο συνιστά ασέβεια. Για έναν άλλον αναγνώστη, η οικογένειά του στη Χούντα είχε να φάει. Σήμερα δεν έχει. Και του απαντούν, ότι το κύριο σε μια δικτατορία είναι η (μη) ελευθερία έκφρασης.

Έτερος απαριθμεί άρθρα του Συντάγματος που κατά μια άποψη παραβιάζονται. Άλλος δεν θεωρεί ότι παραβιάζονται.

Όλοι έχουν το δίκιο τους.