Σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίζονται κάποιες απλοϊκές αλλά ιδιαίτερα
δημοφιλείς αναλύσεις, η επίμονη ενασχόληση με τους υπολογιστές, τις
διαδικτυακές υπηρεσίες και ειδικότερα με τα διαδικτυακά «παιχνίδια
ταυτότητας», δεν μπορεί πλέον να ερμηνεύεται ως προσπάθεια «απόδρασης»
από τους περιορισμούς ή τα τραύματα μιας δυσβάσταχτης κοινωνικής ή
οικογενειακής πραγματικότητας.
Απέναντι σε έναν υπολογιστή που «επιμένει να σιωπά» και να μην
εκτελεί τις εντολές μας οι περισσότεροι από εμάς αγχώνονται,
εξοργίζονται και ενίοτε αντιδρούν υπερβολικά βίαια, μέχρι του σημείου να
καταστρέφουν τον «ανυπάκουο» υπολογιστή.
Πώς είναι δυνατόν ένα μηχάνημα να γεννά τόσο ανεξέλεγκτα πάθη; Και
γιατί όταν ο υπολογιστής μας δεν ικανοποιεί τις ανάγκες μας αισθανόμαστε
συχνά προδομένοι, απελπισμένοι και εντελώς ανίκανοι να διαχειριστούμε
ψυχρά την ιδιαίτερη σχέση μας ή την εξάρτησή μας από αυτήν την περίεργη
«προσωπική» μηχανή;
Μήπως ανάμεσα στις αιτίες αυτής της εξάρτησης είναι και το γεγονός
ότι αποδίδουμε (εσφαλμένα) ανθρώπινες νοητικές ικανότητες και
αντιδράσεις σ’ αυτό το ομολογουμένως αξιοθαύμαστο μετανεωτερικό τέχνημα;
