Ρατσιστική ανθρωπολογία: Η Ευρώπη των Λευκών

Σημείωση: Εάν προχωρήσετε στην ανάγνωση του κειμένου παρακαλώ να γνωρίζετε πως θεωρώ τα προϊόντα της νοητικής δραστηριότητας των στοχαστών που θα διαβάσετε όχι αποσπασματικά ή υποκειμενικά αλλά, αντιθέτως, ουσιαστικά καθώς συγκροτούν έναν ιδεολογικό εξοπλισμό ανατροφοδοτούμενο και αναπτυσσόμενο από αιώνα σε αιώνα, από εποχή σε εποχή, διαγενεακά κληροδοτούμενο, και μετασχηματιζόμενο ανάλογα με τις επιταγές του κοινωνικού πλαισίου αναφοράς της κάθε εποχής. Είτε ως δημιουργοί είτε ως διαμεσολαβητές, τίθενται στην υπηρεσία της πολιτικής, λειτουργώντας μέσα στο πλέγμα της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής επικοινωνίας ως παραγωγοί ιδεολογίας.

Καλή σας ανάγνωση.

Ούτε καν νυχτοφύλακας

Στη μακρά συζήτηση περί κοινωνικών συμβολαίων και θέσμισης του κράτους για την εύρυθμη, ασφαλή και προς όφελος της κοινωνίας λειτουργία του έχουν προταθεί διάφορες θεωρήσεις στον χώρο της Πολιτικής Φιλοσοφίας και αντίστοιχες πολιτικές ιδεολογίες. Ανάμεσα σε αυτές και ο κλασικός νεοφιλελευθερισμός, που καλλιεργείται στον απόηχο των συγκρούσεων της ανερχόμενης αστικής τάξης κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με τις σταδιακά εκπίπτουσες και υποχωρούσες υστερομεσαιωνικές φεουδαλικές δομές και τους βασικούς πυλώνες του «παλαιού καθεστώτος» (μοναρχική και εκκλησιαστική εξουσία).

Εθνος, εθνότητα, εθνικότητα

Για να δούμε το μέλλον με σύνεση, να περισταλούν οι μυκτηρισμοί και η αμετροέπεια στον δημόσιο περί Μακεδονικού λόγο, χρειάζονται θέσεις κατέναντι αυτο-επιβεβαιωτικών προλήψεων και ανεπιεικών αλληλοκατηγοριών. Ξαναφάνηκε φυσικά πως οι λέξεις είναι αιχμηρά όπλα πολιτικού ανταγωνισμού, ανυπότακτα στην πειθαρχία της επιστημονικής ανάλυσης. Η νοηματοδότηση αλλά και η παρανόηση των όρων έθνος, εθνότητα, εθνικότητα, εθνική ταυτότητα, εξαρτάται εν πολλοίς από το πώς κάποιος κατανοεί τη σχέση έθνους και εθνικισμού.