Το παλίμψηστο της κλεπτοκρατίας

Όταν οι πολιτικοί διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, τη δωροδοκία χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς.

«Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα»...

Η φράση αυτή του Πιερκαμίλο Νταβίγκο πέρασε αστραπιαία απ’ το μυαλό μου τη νύχτα που είδα στον «αέρα» του ΣΚΑΪ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, χωρίς ίχνος ντροπής, να ζητάει τα ρέστα από τους προστατευόμενους μάρτυρες ("κουκουλοφόρους" τους αποκάλεσε) που είχαν το... θράσος να τον κατηγορήσουν, "κοτζάμ υπουργό", ότι τα έπαιρνε από τη Novartis.

Ακατάσχετη κλεπτοκρατία

Ας υποθέσουμε ότι  έχεις μια στρωμένη επιχείρηση η οποία έχει στάνταρ πελατεία και έσοδα. Για να αντιμετωπίσεις τρέχουσες ανάγκες—και μεγαλοπιάσματα–  πας στις τράπεζες και παίρνεις ένα δάνειο, το οποίο  για να το ξεπληρώσεις (όπως κάνουν οι έξυπνοι)  παίρνεις ακόμη ένα δάνειο.

Με αυτήν την τακτική  όπως είναι φυσικό το χρέος πολλαπλασιάζεται, αλλά εσύ απτόητος συνεχίζεις να δανείζεσαι και οι τράπεζες να σου δίνουν γιατί  βάζεις ως εγγύηση τα έσοδα της επιχείρησης. Περνάνε έτσι  μπέικα τα χρόνια μέχρι που η επιχείρηση αρχίζει να κάνει νερά. Τότε οι τράπεζες ζητούν πίσω τα λεφτά τους και θέλουν να βάλουν στο  χέρι  τις εγγυήσεις που έχεις βάλει…

Αυτά γίνονται αν έχεις επιχείρηση, ή αν έχεις πάρει ένα σπίτι με δάνειο ή αν με κάποιο τρόπο χρωστάς οτιδήποτε στην τράπεζα.  Αυτά δεν γίνονται αν έχεις κόμμα…