Ο γκέι, η γυναίκα, ο Αλβανός, ο 15χρονος

Η 10η επέτειος μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια συνέπεσε χρονικά με πλήθος γεγονότων, απ’ αυτά που βγάζουν κόσμο από τη ντουλάπα.

Το μεγαλύτερο δράμα της ανάδειξης της Χρυσής Αυγής σε μετρήσιμο μέγεθος κοινοβουλευτικά είναι πως σταμάτησε κόσμος και κοσμάκης με φασιστικά αντανακλαστικά να εκφράζεται ανοιχτά, σχεδόν με θάρρος, όσο αυτό συνάδει με τη συγκεκριμένη ιδιότητα. Να λέει πράγματα ανήκουστα για τους αδύναμους, να θαυμάζει μπράβους και κακοποιούς, να δίνει την ψήφο του σε ανθρώπους με παρατεταμένο το δεξί χέρι, στα πιο θλιβερά πρότυπα που έχουν καταγραφεί στα κιτάπια της ιστορίας.

Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;

«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».

Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» το καταδικάζουν;