Ολοκληρώνεται το Αρχαιολογικό κτηματολόγιο, που ίσως δώσει την ώθηση για μόνιμη λύση στο χρόνιο οικιστικό πρόβλημα της Πέλλας

Θα γνωρίζει πλέον ο οποιοσδήποτε πού και τι μπορεί να κτίσει, αλλά και πού δεν επιτρέπεται, μετά την ολοκλήρωση του Αρχαιολογικού Κτηματολογίου. Το έργο του Αρχαιολογικού Κτηματολογίου, σύμφωνα με όσα είπε η γενική γραμματέας Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη στην ημερίδα με θέμα «Ψηφιακές Υπηρεσίες για τη Δημόσια Περιουσία και τα Εθνικά Κληροδοτήματα», κλήθηκε «να αποτυπώσει με συστηματικό, επιστημονικό και ολοκληρωμένο τρόπο αναλυτικά στοιχεία ιδιοκτησιακής και διαχειριστικής τεκμηρίωσης για: περισσότερα από 7.500 δημόσια ακίνητα».

Όλοι μαζί και ο καθένας χώρια. Έστω κι έτσι μακάρι να βρεθεί λύση...

Ο τίτλος προσπαθεί να αποτυπώσει έστω στο ελάχιστο τι συμβαίνει στην ποδοσφαιρική Πέλλα. Οι ατομικότητες και η «ιδιωτική πρωτοβουλία», μέσα σε μια εκ των πραγμάτων συλλογική προσπάθεια... Απορρίψαμε και απαξιώσαμε καταρχήν την πρωτοβουλία εγγραφής μελών με ελάχιστη οικονομική συνδρομή, έπειτα το ίδιο συνέβει σχεδόν με «μηδενική» και τέλος προέκυψε και πρόβλημα με το τοπικό έμψυχο υλικό. Και σήμερα υιοθετείται η πιο «αιματηρή» οικονομικά πρωτοβουλία ... Όπως και νάχει όμως, έστω κι έτσι υπάρχει «φως στο τούνελ» για τον Π.Α.Σ. Μέγα Αλέξανδρο Πέλλας όπως ακούγεται τελευταία, από πρωτοβουλία κάποιων παραγόντων με σχεδόν αδιάλλειπτη προσφορά στο σύλλογο τα τελευταία χρόνια, που προσπαθούν να βρουν χρηματοδοτικές λύσεις ώστε η ομάδα μας τελικά να συμμετέχει στις επίσημες φετινές διοργανώσεις, κι αυτό είναι το ευχάριστο.

Χωρίς σφυγμό, χωρίς ανάσα ... η τελευταία προσπάθεια.

Κι ενώ τα λεπτά, οι ώρες και οι μέρες περνούν βασανιστικά χωρίς ορατή λύση για την επιβίωση του συλλόγου, σκέφτομαι να πάρω ακόμη μία τελευταία πρωτοβουλία σωτηρίας, προκειμένου να σωθεί οτιδήποτε κι αν σώζεται... Η πρωτοβουλία αυτή ή οποιαδήποτε άλλη εφικτή, ίσως θα έπρεπε να είναι πρόνοια άλλων για να αποφευχθεί αν μη τι άλλο και η σύνδεση του ονόματός τους με μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Γιατί μπορεί τα στόματα να έμειναν ερμητικά κλειστά στις ΓΣ για το καλό του συλλόγου και όχι μόνο, αλλά η ιστορία δυστυχώς για όλους μας είναι «αμείλικτη», πολύ «φλύαρη» και δεν χαρίζεται σε κανέναν... Και για να μάστε στην επικαιρότητα, καλό το success story που φτιάχνει ο καθένας με το μυαλό του, αλλά να βλέπουμε και μεις οι υπόλοιποι και ένα happy end για να μην εξελιχθεί σε disaster story...

Ifo: Η Ελλάδα θα είχε ξεπεράσει την κρίση αν είχε χρεοκοπήσει το 2010

Η Ελλάδα θα είχε σήμερα ξεπεράσει την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε χρεοκοπήσει και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, υποστηρίζει ο Γερμανός οικονομολόγος, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου Χανς-Βέρνερ Ζιν, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Die Welt» και τάσσεται υπέρ μιας ανοιχτής νομισματικής ένωσης, από την οποία τα κράτη θα μπορούν να αποχωρήσουν προσωρινά και να αναζητήσουν μεταβατική βοήθεια με σχέδια τύπου «Μάρσαλ».

Η κρίση σε νέες περιπέτειες

Βιώνουμε καταστάσεις που, αν δεν ήταν τόσο σοβαρές, θα προκαλούσαν γέλιο.

• Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή της οποίας ο αντιπρόεδρος δηλώνει, χωρίς να κοκκινίζει, ότι η επιστημονική διόρθωση υπολογιστικών λαθών ολκής, που αφορούν άμεσα την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, δεν βοηθά επειδή, λέει, κλονίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου στο αλάθητο της Επιτροπής του.
• Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή - και 17 κυβερνήσεις - που, συνεχώς, από την αρχή της Κρίσης, κάνουν τη μία ανυπόστατη πρόβλεψη μετά την άλλη και κατόπιν καταφέρνουν, συστηματικά, επί τρία συναπτά έτη, να υποκρίνονται ότι... ξαφνιάζονται με τις προβλεπτικές τους αποτυχίες, προτού τις υποβαθμίσουν ως μη σημαντικές.
• Μια ευρωπαϊκή ηγεσία που, μετά το 2009, μόνη της, δημιούργησε - χωρίς κανέναν λόγο και αιτία - την καταστροφική δεύτερη ύφεση στον πυρήνα της Ευρωζώνης και τώρα δηλώνει αδιαφορία για το ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος του μισανθρωπικού δημιουργήματός της.

Είναι περίεργο ότι, όταν η ευρωπαϊκή ηγεσία πέφτει τόσο χαμηλά, αναδεικνύονται στις εκλογές κόμματα όπως του κ. Γκρίλλο και επιστρέφει από τον τάφο ο κ. Μπερλουσκόνι;
Ας σταθούμε, όμως, στη μέγιστη ύβρη της ευρωπαϊκής ηγεσίας απέναντι στην πραγματικότητα: Πρόκειται για την ιδέα ότι η Ευρωζώνη θα ξεπεράσει την Κρίση - μέσα από πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής - οι οποίες επιβάλλουν τη μεγαλύτερη λιτότητα στα κράτη που διέπονται από τον γοργότερο βαθμό συρρίκνωσης του εθνικού εισοδήματος και χαρακτηρίζονται από τράπεζες που, ουσιαστικά, έπαψαν - προ καιρού - να λειτουργούν ως πιστωτικά ιδρύματα.