Και να που φτάσαμε, κουβαλώντας στις πλάτες την σκόνη 30 χρόνων. Και να που φτάσαμε σαν καταιγίδα. Ύστερα από τόσο καιρό. Όχι, δεν περιμένεις καλωσόρισμα. Ούτε θες ευγένειες. Ο χρυσός ουρανός, μετά.
Και να που φτάσαμε, μέσα από παραμύθια, που δεν λέγονταν για να κοιμίσουν μικρά παιδιά. Για να τα κρατήσουν ξάγρυπνα λέγονταν. Και να που φτάσαμε, με ένα τραγούδι στα χείλη, από εκείνα που λες κοιτώντας στα μάτια την αγαπημένη σου. Το ίδιο τραγούδι. Ένα αιώνιο κόρτε. Και να που ήρθαμε, θρησκόληπτοι. Φρουρά της ιστορίας μας και εκστασιασμένο πλήθος σε κάθε νεύμα της.
