Κάποτε, στα χρόνια που ο Χουάν Περόν ήταν εξόριστος στην Ισπανία, μια
δημοσιογράφος του ζήτησε να χαρτογραφήσει το πολιτικό τοπίο στην
Αργεντινή: Ε, να, είπε ο γηραιός ηγέτης, έχουμε τους Κομμουνιστές, τους
αριστεριστές αντάρτες πόλεων, τους σοσιαλιστές, τους κεντρώους, τους
φιλελεύθερους και τους πιο συντηρητικούς. Μα, διαμαρτυρήθηκε η
δημοσιογράφος, πρόεδρέ μου ξεχάσατε τους Περονιστές. Κορίτσι μου,
απάντησε τότε θριαμβευτικά ο Περόν, όλοι τους Περονιστές είναι!
Και για το μεγαλύτερο μέρος της
σύγχρονης ιστορίας της χώρας, δεν είχε άδικο: Για παράδειγμα ο Κάρλος
Μένεμ, λατρεμένος του ΔΝΤ και των αγορών, εμπνευστής της μεγαλύτερης
νεοφιλελεύθερης στροφής και μοιραίας σκληρής σύνδεσης με το δολάριο και ο
Νέστορ Κίρχνερ, που την ανέτρεψε συθέμελα, χρεοκόπησε… «περήφανα» και
εξόργισε όλους τους τραπεζίτες και fund managers του πλανήτη, ήταν και
οι δύο mainstream Περονιστές – ανήκαν στο ίδιο κόμμα! Και πώς να γίνει
αλλιώς, όταν ιδρυτικά υπήρξε το κόμμα των «πολλών», σε αυτό το νότο τον
καταδικασμένο σε αιώνια ακραία ανισότητα. Πριν ιδρύσει το κόμμα ο Περόν,
όταν ένας έστω και καλότροπος και περιποιημένος αλλά με εργατικά ρούχα
φτωχός άνθρωπος, τολμούσε να διασχίσει τη φανταχτερή κεντρική πλατεία
του Μπουένος Άιρες, δερνόταν ανηλεώς ως ένοχος ταξικού θράσους! Όχι, οι
καλοβαλμένοι αστοί και οι μπράβοι τους, δε θα τον άφηναν να φύγει
ατσαλάκωτος. Με τέτοιες λοιπόν κοινωνικές μνήμες και πολιτικές
καταβολές, είναι μεγάλη έκπληξη να χάσει Περονιστής την προεδρία στην
Αργεντινή, οπότε δικαιολογημένα προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον το
αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών. Αλλά στην Ελλάδα το
ενδιαφέρον δεν ήταν απλά ακαδημαϊκό, ήταν σαφώς μεγαλύτερο, χάρη σε μια
ιδέα που μοιράζονται εδώ και η αριστερά και η δεξιά: Ότι όλα αυτά τα…
αργεντίνικα, μας αφορούν πάρα μα πάρα πολύ!
Μια και την Πέμπτη
έγινε μια ιστορική παραλαβή - παράδοση στην Αργεντινή, ας δούμε ξανά
τις... αναλογίες. Για την αριστερά, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, η
Αργεντινή πραγματοποίησε το απωθημένο της... λύτρωσης από τα Μνημόνια,
και χρεοκόπησε και υποτίμησε το νόμισμα και περιφρόνησε τις αγορές και
απαλλάχτηκε από το ΔΝΤ. Η αλήθεια όμως είναι ότι σε αντίθεση με μας δεν
τις πρόσφεραν κανένα πακέτο διάσωσης, οπότε η χώρα έκανε την ανάγκη
φιλοτιμία και τράβηξε αποφασιστικά το δικό της δρόμο και έστω και
προσωρινά και με κλυδωνισμούς ανέκαμψε. Αν τις πρόσφεραν πολλά και νέα
δανεικά όμως, ούτε κάποιος σαν τον Κίρχνερ δε θα μπορούσε να τα αρνηθεί
όταν η οικονομία κατέρρεε και ο πληθυσμός είχε πανικοβληθεί. Για τη
δεξιά, από την άλλη, η Αργεντινή ταυτίζεται με τις ταραχές και τις
δυστυχίες της χρεοκοπίας: Έλα όμως, που η μεγάλη καταστροφή ήρθε από μια
δεκαετία υποδειγματικής κατά το ΔΝΤ και τις αγορές οικονομικής
πολιτικής, όπου η χώρα ήταν το poster child της λιτότητας και των οπαδών
του σκληρού νομίσματος! Ναι, η νεοφιλελεύθερη δεξιά δε θα έπρεπε να
μιλάει για την Αργεντινή, δεν την συμφέρει καθόλου να θυμίζει αυτή την
περίπτωση...
Εκεί που συμφωνούν πάντως δεξιά και αριστερά είναι
στο ότι εμείς δεν είμαστε εξαγωγική χώρα όπως η Αργεντινή, δεν έχουμε
πρώτες ύλες που να έχει ανάγκη όλος ο υπόλοιπος κόσμος, άρα που πάμε
μόνοι και έρμοι στα επικίνδυνα νερά της παγκόσμιας οικονομίας; Και όμως
οι πρώτες ύλες είναι δίκοπο μαχαίρι, οι τιμές τους ανεβοκατεβαίνουν και
μαζί τους ανεβοκατεβαίνουν χώρες και κυβερνήσεις όπως έδειξαν και οι
πρόσφατες εκλογές στη Βενεζουέλα. Δεν είναι οι πρώτες ύλες που
καθορίζουν ποια θα γίνει πετυχημένη εξαγωγική χώρα. Η φράση «Μα στην
Ελλάδα δεν έχουμε τίποτα να εξάγουμε», είναι με διαφορά η πλέον ανόητη
που ακούστηκε τα τελευταία πέντε χρόνια – και ξέρετε καλά ότι είχε πολύ
μεγάλο ανταγωνισμό! Η Ταϊβάν στα τέλη του '50 είχε μόνο ρύζι να εξάγει
και η Νότια Κορέα στις αρχές του '60 ούτε καν αυτό. Όχι, δεν ήταν οι
πρώτες ύλες λύση για την Αργεντινή, όπως δεν είναι και πρόβλημα για μας.
Η λύση είναι η ανάγκη, το κουράγιο και η γνώση και δεν ξέρω για την
Αργεντινή, αλλά σε μας λείπει μόνο το δεύτερο...
του Άρη Βασιλά
Πηγή: thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου