Οταν ζητάς αυτοδυναμία και χρησιμοποιείς υλικά κατεδάφισης της ίδιας σου της χώρας την οποία έρχεσαι να κυβερνήσεις ‒σαν κι εκείνα που χρησιμοποίησε στο παρελθόν ο πολιτικός αντίπαλός σου, τον οποίο κατηγορείς γι’ αυτό‒, τότε σημαίνει ότι δεν έχεις πολιτικό επιχείρημα ούτε σχέδιο∙ ότι απλώς με παίγνιο tit for tat (μία σου και μία μου), παίρνεις την κυβέρνηση επειδή ήρθε η σειρά σου στην επετηρίδα.
Ομως, τι γίνεται με τις ογκούμενες ανισότητες στις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ; Πάνε μαζί με την ανάπτυξη ή την εμποδίζουν; Τι γίνεται με τις αφανείς υποχρεώσεις; Ούτε κουβέντα. Τι σημαίνει το «αυτοδύναμη Ελλάδα» (θα μπει κάποιος στον κόπο να το κάνει λιανά;), όταν δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία ή η Μ. Βρετανία αντιλαμβάνονται αίφνης ότι δεν είναι ακριβώς «αυτοδύναμες»;
Αυτό, λόχου χάρη, είναι το μοτίβο της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, με σύνθημα-ομπρέλα «ισχυρή ανάπτυξη, αυτοδύναμη Ελλάδα».
Από την άλλη, το να πιστεύεις ότι η Ιστορία είναι με το μέρος σου, αλλά ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι εναντίον σου, τότε, πάλι σου διαφεύγει το πολιτικό επιχείρημα. Φαντάζεσαι τη δημοσιογραφία είτε σαν αυτόκλητο μπουλούκι του 19ου αιώνα είτε σαν διαπλεκόμενο κεφάλαιο των μιντιαρχών του 21ου, και όχι σαν κάτι που τρέφεται από την καθημερινή ύλη στην οποία μετέχεις κανονικά (από λαϊκισμό και ανοησίες, έως παραπολιτική, fake news και twitter).
Αυτό, λόγου χάρη, είναι το μοτίβο του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοεί την αντιπαράθεση σαν κάτι που πρέπει να διεκπεραιωθεί «για τους πολλούς», επικοινωνιακά, και την πολιτική άλλοτε με την αυτάρκεια της παρέας και άλλοτε με τις υποχρεώσεις της βάρδιας – και όχι σαν ανοιχτή διαδικασία που οφείλει να συντονίζει δράσεις και επιλογές με τις δύσκολες πίστες ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου κόσμου «εν κινδύνω».
Τέλος, όταν ζητάς «στρατηγική ήττα» του πολιτικού σου αντιπάλου και βαφτίζεις «προοδευτική πολιτική» την αξίωσή σου για «ήττα» της Αριστεράς, όπως κάνει λόγου χάρη η ηγέτιδα του ΚΙΝ.ΑΛΛ., τότε σημαίνει ότι έχεις κακή σχέση με την πραγματικότητα. Κάνεις απέκδυση επιχειρήματος, αλλοτρίωση της ιστορικής πολιτικής ταυτότητας. Ξεγυμνώνεις τον βασιλιά καρνάβαλο με τη βούλα, π.χ., με την απουσία σου στη Βουλή κατά τη ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης και με την παρουσία σου στο Gay Pride 2019. Ένα μοτίβο για τα πανηγύρια.
Πρόκειται για ηπιότατη ‒διόλου παρήγορη‒ αποτίμηση συμπεριφορών που έχουν γεμίσει τη δημόσια σφαίρα με το trash του προεκλογικού κάματου. Το ακόμα χειρότερο, είναι ότι έτσι παίζουν και «οι νέοι στην πολιτική». Εκτός από τα κομματικά memo που παπαγαλίζουν και τα εγκώμια στον αρχηγό που τους επέλεξε, τι κομίζουν; Μια κυκλοφορία της πολιτικής ελίτ, στην υπηρεσία της ξιπασμένης ηγεσίας, προσφέροντας νιάτα, σπουδές, ταλέντα και ελπίδα σ’ ένα σύστημα που ψοφάει για νεποτισμό, αναξιοκρατία και οικογενειοκρατία.
Προσέξτε, το «όλον σύστημα» δεν έχει να κάνει με την υπόθεση της άγνοιας∙ ότι, τάχα, λαός και κυβέρνηση δεν ξέρουν πώς να κάνουν τη γονατισμένη χώρα να σταθεί όρθια. Το «όλον σύστημα» τρέμει το ξεσκέπασμα της αχρηστίας του. Η ίδια η πολιτική ελίτ μπλοκάρει τις θεσμικές αλλαγές (το ξήλωμα που λέμε) και την ανάπτυξη.
Αν υπήρχαν ανοιχτοί πολιτικοί θεσμοί, θα εγκαινίαζαν την εδραίωση του ενάρετου κύκλου ανάπτυξης και συλλογικής ευημερίας και, ταυτόχρονα, θα προκαλούσαν άμεσο «αποτέλεσμα πολιτικής αντικατάστασης» (political replacement effect). Το τελευταίο, θα υπονόμευε το πλεονέκτημα της παραμονής των «κληρονόμων» και των «θεραπευτών» στην εξουσία, και θα αύξανε την πιθανότητα αντικατάστασής τους. Το θέλει αυτό η κυρία Ντόρα;
Ετσι μένουμε με φτωχή «πολιτική», πολύ ελληνική. Αλλά αυτό που λέμε, είναι ότι δεν θέλουμε άλλους «θεραπευτές» τύπου «να σε κάψω Γιάννη μ’, να σ’ αλείψω λάδι». Σίγουρα, δεν είναι η πρώτη φορά που οι βουλιμικοί της εξουσίας έρχονται με ορμή να μας προσγειώσουν βίαια και ντροπιαστικά.
Για να καταλάβετε τι λέω, πηγαίνετε μέχρι την Εθνική Πινακοθήκη και δείτε το αντίγραφο, σε γλυπτό, της αλληγορίας του Βέλγου σουρεαλιστή Ρενέ Μαγκρίτ με τίτλο «Ο θεραπευτής». Θα μπορούσε να λεγόταν «Ο βουλιμικός της εξουσίας» ή «Ο μάγος».
Οι δικοί μας «θεραπευτές» από εκεί δραπετεύουν. Κυκλοφορούν ελεύθερα στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στα social media, καταλαμβάνουν δημόσιο χώρο, εκπαιδεύουν, δίνουν ρυθμό, παράδειγμα. Ανθρωποι παντός καιρού, καπελωμένες φιγούρες, κούφιοι κάτω από την ανοιχτή μπέρτα τους.
Στη θέση του σώματος υπάρχει ένα κλουβί με δυο πουλιά που δεν θέλουν να ξεφύγουν. Το αίνιγμα του περιεχομένου, το άυλο σώμα, ο εγκλωβισμός, ο κρυφός κόσμος επιθυμιών κι ονείρων και ο σάλτα κόσμος του «έχω λύση για όλα, αλλά είμαι η απόλυτη κουφάλα», εδώ, δεν λειτουργεί λυτρωτικά – όπως το σκεφτόταν ο Μαγκρίτ.
Ο «μάγος θεραπευτής», ο βουλιμικός της εξουσίας, απλώς, επιτείνει την on line αίσθηση μιας κοινωνικής παρωδίας που εξυφαίνεται μεταξύ αρχάριων γερόντων και σαψαλωμένων νιάτων σε περιτύλιγμα next top model. Ε, δεν το θέλουμε έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου