Επίσης, το αδιέξοδο
έχει πολλούς υπαίτιους και κρύβει συμφέροντα. Υπό το βάρος πολλών
συμφερόντων, η ανθρωπιστική κρίση, απλώς, θα αλλάζει τόπο. Το push back
(η απώθηση) είναι μια δύσκολη άσκηση. Οι Frontex πίνουν τσίπουρα με μεζέ
Καλλονής. Τούτων δοθέντων, πρόσφυγες και λοιποί μετανάστες θα φθάνουν
στα νησιά. Και θα έρχονται για να μείνουν.
Πώς φτάνει κάποιος στο
αδιέξοδο; Αρκεί να είναι καλός άνθρωπος και δη Ευρωπαίος. Η Ευρώπη στη
Συρία, τη μήτρα του κακού, δεν έδωσε καμία προοπτική ευκαιρία λύσης ‒
ούτε προτίθεται. Παρότι η ευαισθησία εκδηλώθηκε το 2011 ως στήριξη της
συριακής αντιπολίτευσης για την ανατροπή του Άσαντ και του 70χρονου
αυταρχικού Μπααθισμού, εκφράστηκε μάλλον ως εμπορική ιδέα, με άλλοθι την
ερζάτς φιλελεύθερη δημοκρατία (όπως με το Ιράκ, όπως με τη Λιβύη
κ.ο.κ.).
Το
πρόβλημα της Συρίας πέρασε στον Σύνδεσμο Αραβικών Κρατών, μετά στον
ΟΗΕ. Μετά τις αποτυχίες της Γενεύης Ι, ΙΙ, της Διάσκεψης της Μόσχας
κ.λπ., το πράγμα κόλλησε στη στρατιωτικοποίηση της σύρραξης. Το Κατάρ, η
Σαουδική Αραβία, το Ιραν, το Ιράκ, η Τουρκία, το Ισραήλ, αλλά και η
Ρωσία και οι ΗΠΑ (άμεσα ή δι’ αντιπροσώπων) εξόπλισαν τις ετερόκλητες,
ανταγωνιστικές, σεκταριστικές και εθνοτικές ομάδες της σύρραξης και
παρέδωσαν τους άμαχους και τη χώρα στα δίκτυα της βίας, της
εγκληματικότητας και της οικονομίας του πολέμου.
Oταν η Δύση
αποφάσισε ότι, μάλλον, φοβάται την ισλαμική τρομοκρατία και τους «νέους
πολέμους» των σαλαφιστών-τζιχαντιστών ‒τους οποίους όλοι εξόπλιζαν,
αδιαφορώντας για τα πάντα‒, ξέχασε τον Άσαντ και επινόησε την
Ευρώπη-Φρούριο.
Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, έκαναν κάτι
χειρότερο. Πρώτον χρηματοδότησαν γενναία τις ΜΚΟ και διεθνείς
οργανισμούς, αυξάνοντας των αριθμό εκείνων που έχουν κάθε λόγο [όσο και
Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ο ISIS), το Μέτωπο αλ-Νούσρα,
το Ισλαμικό Μέτωπο, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός κ.ά.] να διαιωνίζεται η
σύρραξη. Δεύτερον, άφησαν το πεδίο ελεύθερο στους Ρώσους. Τρίτον,
αναβάθμισαν τον ρόλο της Τουρκίας.
Από την πλευρά της, η Τουρκία
επωφελήθηκε πολλαπλώς από την εμπλοκή της στη συριακή κρίση. Μετείχε
ενεργά στον εξοπλισμό των ισλαμιστικών ομάδων για να πιέσει τους
κουρδικούς πληθυσμούς∙ έγινε ο κατεξοχήν εταίρος της Ρωσίας∙ έγινε ο
μεγαλύτερος επικαρπωτής της ευρωπαϊκής βοήθειας για τα εκατομμύρια
πρόσφυγες (αλλά και λιποτάκτες τζιχαντιστές και λοιπούς εμπειροπόλεμους
και εγκληματίες πολέμου) που έχει στο έδαφός της∙ έγινε ο αμφίθυμος
αντιπρόσωπος της Ρωσίας στον εμφύλιο της Λιβύης με ενεργό εμπλοκή στην
εκεί κρίση∙ έγινε μέλος της τριμερούς (μαζί με τη Ρωσία και το Ιράν) των
εξελίξεων στη μεταπολεμική Συρία∙ τέλος, με το χθεσινό άνοιγμα των
συνόρων κεφαλαιοποιεί την οικονομία του πολέμου και των προσφύγων για να
αποσταθεροποιήσει την Ελλάδα, ασκώντας πιέσεις ώστε να περάσει τη
νεο-οθωμανική ατζέντα, εφ’ όλης της ύλης, στο Αιγαίο, την Κύπρο και την
Ανατολική Μεσόγειο.
Η ελληνική πλευρά, δεν τα διαχειρίζεται.
Κοιτάζει το τέρας που δημιούργησε, ως θύμα της δικής της
«μεταναστευτικής» ρητορικής αλλά και του νέου success story – που δεν
τις βγαίνει. Παίζει το προσφυγικό-μεταναστευτικό μεταξύ υπουργείου
Μεταναστευτικής Πολιτικής και υπουργείου Προστασίας του Πολίτη
χαϊδεύοντας τους ακροδεξιούς της. Ξαναφτιάχνει υπουργείο Μεταναστευτικής
Πολιτικής (αφού απαξίωσε το προϋφιστάμενο). Αφαιρεί τον ΑΜΚΑ από τους
πρόσφυγες και, μετά τη διεθνή καταδίκη και τη βόμβα στη δημόσια υγεία,
επαναφέρει τον ΑΜΚΑ ως «προσωρινό αριθμό ασφάλισης, περίθαλψης κ.λπ.».
Βαφτίζει
τα κέντρα κλειστού τύπου σε «προαναχωρησιακές δομές», και τέλος καλό.
Δεν λέει τι θα κάνει με όσους θα πάρουν άσυλο∙ δεν λέει τι θα κάνει με
τη εκπαίδευση των παιδιών∙ δεν λέει όλα όσα θα πρέπει να ξέρουν οι
πολίτες. Δεν συζητάει για προϋποθέσεις ενσωμάτωσης και μετασχηματισμό
του προβλήματος σε εργαλείο της λύσης του. Εσωτερικεύει το πρόβλημα
άλυτο, οξύνοντάς το.
Η σταθερότητα δεν θα προκύψει από πολιτική
σύγκρουση μεταξύ νησιών και κυβέρνησης. Η συναίνεση οφείλει να έχει
πραγματισμό, κοινωνική και υλική βάση – και όχι φόβο. Οφείλει να
βασίζεται στη διεξαγωγή διαλόγου με τοπικούς, εθνικούς παράγοντες και τη
διεθνή κοινότητα – εάν αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της
Ε.Ε. του ΟΗΕ, των ελληνοτουρκικών σχέσεων, των συμμαχιών...
Η έως
τώρα εμπειρία δείχνει αδιέξοδο και απουσία μέσο- και μακροπρόθεσμης
πολιτικής και σχεδίου για τη διευθέτηση του προσφυγικού-μεταναστευτικού.
Πώς, λέτε, μένει μια χώρα με τον… μουτζούρη στο χέρι;
Θανάσης Βασιλείου
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου