Κάτι σαν δυστυχία

Είμαι δυστυχισμένος.
Γυρίζω σπίτι πεθαμένος.

Ανοίγω πόρτες που κλείνουν την ζωή απ' έξω.
Κλείνω παράθυρα που μέσα τους ο χρόνος οργιάζει.
Σβήνω τα φώτα, μα τα μάτια μου δεν λένε να θολώσουν.
Βουρκώνω με την σκέψη πως θα ζω για να ξεχάσω πώς να ζω.
Κι ύστερα κλαίω μια θάλασσα που πνίγει σωρηδόν τα όνειρά μου.
Είμαι δυστυχισμένος.
Είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στην γη.
Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτώ. Μόνο ψάχνω,
χωρίς να μπορώ ποτέ να βρω.
Στα παντελόνια που φοράω χωράω την θλίψη μου-
κι ύστερα ψάχνω πάλι να κρυφτώ.
Στις διαβάσεις πάνω σαν ριχτώ άνετα μπορώ να σκοτωθώ.
Κι ύστερα θα πουν πως έφταιγε ο άλλος κι όχι εγώ.
Μα φταίω κι εγώ.
Είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στην γη-
και φταίω που υπάρχω για να δυστυχώ.
Γεννήθηκα για να γυρίζω σπίτι ευτυχισμένος,
κι όμως,
στην πόρτα του σπιτιού μου ενθάδε κείται.
Κάποτε είπα φωναχτά "είμαι δυστυχισμένος",
κι όλοι φροντίσαν να σιγήσουν νεκρικώς.
Οι πιο ευαίσθητοι πεισμώσαν-
και τότε σκέφτηκαν πως ήρθε η ώρα να με θάψουν.
Μιας κι είμαι ήδη πεθαμένος δεν με πείραξε και τόσο,
μα πάλι κάπως μου 'ρθε.
Οι φίλοι μου να θέλουν να με θάψουν;
Κι ας είναι.
Έτσι κι αλλιώς είμαι δυστυχισμένος-
και φταίω που υπάρχω έτσι απλά επειδή μπορώ.
Κι ήρθε λοιπόν η ώρα και με θάψαν.
Μα τώρα δεν μπορούν να κοιμηθούν και κάτι τους πειράζει.
Η προδοσία είναι βαριά και ειδικά το βράδυ.

του Αρκτούρου