Εντυπωσιακό ήταν, αν μη τι άλλο, το πρόσφατο δημοσκοπικό εύρημα της Marc για το «Πρώτο Θέμα»: το 76,2% του γενικού πληθυσμού απάντησε ότι «συμφωνεί» (59,8%) ή «μάλλον συμφωνεί» (16,4%) με την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, «ώστε να απομακρύνονται όσοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους». Κάποιοι προσπερνούν ότι το ισχύον πλαίσιο ήδη προβλέπει απολύσεις επίορκων και ισχυρίζονται ότι η ελληνική κοινωνία κάνει «βήματα μπροστά». Καλλιεργείται, λοιπόν, με έντεχνο –και πονηρό βεβαίως– τρόπο ένα κλίμα προς την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο.
Ας γυρίσουμε τον χρόνο 114 χρόνια πίσω: η μονιμότητα στο ελληνικό Δημόσιο κατοχυρώθηκε συνταγματικά με ξεκάθαρο στόχο την «αφατρίαστον διοίκησιν». Δηλαδή τον απεγκλωβισμό της δημόσιας διοίκησης από την κομματική ασυδοσία που επικρατούσε την περίοδο εκείνη. Κάθε αλλαγή κυβέρνησης σήμαινε και μαζικές απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων –των πλέον προσοντούχων εργαζόμενων τότε– και την αντικατάστασή τους από άλλους νεοδιοριζόμενους. Αλλωστε η ιστορία της «πλατείας Κλαυθμώνος», όπου συγκεντρώνονταν κλαίγοντας χιλιάδες απολυμένοι, είναι ευρέως γνωστή – και διδακτική!
Τι μπορεί να σημαίνει άραγε άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο σε μια εποχή ασφυκτικής πολιτικής/κομματικής κυριαρχίας; Μια άκρως ελεγχόμενη διοίκηση, με κομματικές εντολές, πιέσεις από την πολιτική ηγεσία στους υπηρεσιακούς υφισταμένους, διώξεις με τον μανδύα του πειθαρχικού χαρακτήρα… για να μη φλυαρούμε, έναν δημόσιο τομέα έρμαιο της εκάστοτε κυβέρνησης και ακόμα πιο απαξιωμένο στις συνειδήσεις των πολιτών. Ισχυριζόμαστε ότι προς αυτή την κατεύθυνση δείχνουν υπαρκτά στιγμιότυπα των τελευταίων ετών και δεν γινόμαστε «Κασσάνδρες». Ενδεικτικές είναι οι αυξητικές τάσεις στα μεγέθη των μετακλητών (σε στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα), καθώς και οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης για τον «σταθμάρχη-ρουσφέτι». Και η πρόσφατη εμπειρία δείχνει βεβαίως και προς την κατεύθυνση των μπόλικων ιδιωτικοποιήσεων, καθώς και προς έναν μεγαλύτερο «λογαριασμό» στους πολίτες.
Και ο γενικός πληθυσμός θα πρέπει να ανησυχεί για ακόμα έναν μεγάλο κίνδυνο από τυχόν άρση της μονιμότητας: το αλυσιδωτό μπαράζ σε βάρος των εργασιακών σχέσεων και στον ιδιωτικό τομέα. Η ελαστική εργασία έχει την τάση να εξαπλώνεται και στα «γειτονικά εδάφη».
Οι λόγοι για τους οποίους κατοχυρώθηκε η μονιμότητα στην ελληνική δημόσια διοίκηση είναι πολλοί και επίκαιροι όσο ποτέ.
Στέργιος Ζιαμπάκας
Πηγή: efsyn.gr
Τι μπορεί να σημαίνει άραγε άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο σε μια εποχή ασφυκτικής πολιτικής/κομματικής κυριαρχίας; Μια άκρως ελεγχόμενη διοίκηση, με κομματικές εντολές, πιέσεις από την πολιτική ηγεσία στους υπηρεσιακούς υφισταμένους, διώξεις με τον μανδύα του πειθαρχικού χαρακτήρα… για να μη φλυαρούμε, έναν δημόσιο τομέα έρμαιο της εκάστοτε κυβέρνησης και ακόμα πιο απαξιωμένο στις συνειδήσεις των πολιτών. Ισχυριζόμαστε ότι προς αυτή την κατεύθυνση δείχνουν υπαρκτά στιγμιότυπα των τελευταίων ετών και δεν γινόμαστε «Κασσάνδρες». Ενδεικτικές είναι οι αυξητικές τάσεις στα μεγέθη των μετακλητών (σε στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα), καθώς και οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης για τον «σταθμάρχη-ρουσφέτι». Και η πρόσφατη εμπειρία δείχνει βεβαίως και προς την κατεύθυνση των μπόλικων ιδιωτικοποιήσεων, καθώς και προς έναν μεγαλύτερο «λογαριασμό» στους πολίτες.
Και ο γενικός πληθυσμός θα πρέπει να ανησυχεί για ακόμα έναν μεγάλο κίνδυνο από τυχόν άρση της μονιμότητας: το αλυσιδωτό μπαράζ σε βάρος των εργασιακών σχέσεων και στον ιδιωτικό τομέα. Η ελαστική εργασία έχει την τάση να εξαπλώνεται και στα «γειτονικά εδάφη».
Οι λόγοι για τους οποίους κατοχυρώθηκε η μονιμότητα στην ελληνική δημόσια διοίκηση είναι πολλοί και επίκαιροι όσο ποτέ.
Στέργιος Ζιαμπάκας
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου