Αλλαγές ή «καραμπόλες» θεωρούνται αναγκαίες στις αντιδημαρχίες του Δήμου Πέλλας. Οι φημολογίες για μια πιο σταθερή και αποδοτική διοίκηση πληθαίνουν, με το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται κυρίως σε δυο αντιδημάρχους που εκφράζουν έντονο προβληματισμό για την πορεία της Δημοτικής Αρχής. Δεν αποκλείεται μάλιστα και η αποχώρηση ενός στελέχους.
Αν οι αλλαγές αυτές ευοδώσουν δεν θα σημαίνουν απαραίτητα την αποτυχία της διοίκησης, αλλά μάλλον μια προσπάθεια καλύτερης οργάνωσης. Ωστόσο, είναι φανερό πως σε πολλές περιπτώσεις οι δυσλειτουργίες οφείλονται στην ανεπαρκή εκπαίδευση και στην έλλειψη εμπειρίας των αντιδημάρχων σε σχέση με το αντικείμενο που διαχειρίζονται.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στα χωριά του Δήμου, όπου εδώ διαφαίνεται ξεκάθαρα η έλλειψη αξιολόγησης και προτεραιοτήτων. Τα έργα που έγιναν έως τώρα θυμίζουν περισσότερο «έργα βιτρίνας» παρά ουσίας. Για παράδειγμα, θα είχε πολύ μεγαλύτερη αξία να επαναλειτουργήσει ένα ΚΑΠΗ σε ένα χωριό, αντί να τοποθετούνται νέα φώτα σε δρόμους που ήδη φωτίζονταν – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τέτοια έργα είναι εντελώς αχρείαστα. Επίσης, θα ήταν σημαντικό και διδακτικό για όλους αν η πολεοδομία έβαζε φρένο στις παρανομίες και στις καταπατήσεις δημοτικής περιουσίας, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα.
Παράλληλα, θα ήταν πιο χρήσιμο τα πεζοδρόμια να παραμένουν ελεύθερα για τους πολίτες και όχι να παραχωρούνται σκανδαλωδώς για εμπορική εκμετάλλευση, αναγκάζοντας τους πεζούς να περπατούν στη μέση του δρόμου. Το ίδιο χρήσιμο θα ήταν οι ασφαλτοστρώσεις καταστραμμένων δρόμων τριακονταετίας και όχι τα «γελοία» μπαλώματα, αλλά και ο καθαρισμός των κοινοτικών οικοπέδων, τα οποία φέτος το καλοκαίρι έμειναν απεριποίητα και γεμάτα χόρτα.
Όλα αυτά τα βλέπουν οι κάτοικοι καθημερινά, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Συνεπώς, οι αντιδήμαρχοι που διαχειρίζονται τα συγκεκριμένα ζητήματα απέτυχαν να διορθώσουν τις προβληματικές καταστάσεις. Είναι προφανές ότι η κακή άσκηση των καθηκόντων τους οφείλεται είτε σε ανεπαρκή απόδοση είτε σε προσωπικές σχέσεις που τους κρατούν «δέσμιους» απέναντι στους ψηφοφόρους.
Φυσικά, μπορεί ο κάθε αντιδήμαρχος να είναι καλοπροαίρετος άνθρωπος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι διαθέτει την ικανότητα να αξιολογεί σωστά και να ιεραρχεί τα ζητήματα που χειρίζεται αν και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Εδώ όμως ανακύπτει και το κρίσιμο ερώτημα: ποιος αποφασίζει τελικά; Αν δεχτούμε ότι οι αντιδήμαρχοι δεν έχουν πραγματική δύναμη στη λήψη αποφάσεων, τότε ποιος είναι ο λόγος να κατέχουν αυτές τις θέσεις;
Κάποιος θα πει ότι όλα είναι «θέμα αντίληψης». Μόνο που η αντίληψη δεν αφορά αποκλειστικά τους διοικούντες, αλλά ξεκινά από την ίδια την κοινωνία. Όταν οι κάτοικοι αρκούνται σε ένα «χτύπημα στην πλάτη» από έναν αντιδήμαρχο και δεν απαιτούν λύσεις, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό όμως βολεύει τον εκάστοτε δήμαρχο, γιατί αποφεύγει τα δύσκολα ζητήματα που υπάρχουν στα χωριά.
Παράλληλα, οι «κολλητοί» της διοίκησης εκμεταλλεύονται τη σχέση τους με τη Δημοτική Αρχή- δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι οι δημότες δεν αντιλαμβάνονται- ενώ στην πραγματικότητα ικανοποιούν μόνο τα δικά τους συμφέροντα. Ίσως λοιπόν ένα «ανακάτεμα της τράπουλας» στις αντιδημαρχίες να είναι τελικά η μόνη κίνηση που θα μπορούσε να φέρει καλύτερα αποτελέσματα.
του Γιώργου Ροδάκογλου
Πηγή: thes.gr
Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στα χωριά του Δήμου, όπου εδώ διαφαίνεται ξεκάθαρα η έλλειψη αξιολόγησης και προτεραιοτήτων. Τα έργα που έγιναν έως τώρα θυμίζουν περισσότερο «έργα βιτρίνας» παρά ουσίας. Για παράδειγμα, θα είχε πολύ μεγαλύτερη αξία να επαναλειτουργήσει ένα ΚΑΠΗ σε ένα χωριό, αντί να τοποθετούνται νέα φώτα σε δρόμους που ήδη φωτίζονταν – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τέτοια έργα είναι εντελώς αχρείαστα. Επίσης, θα ήταν σημαντικό και διδακτικό για όλους αν η πολεοδομία έβαζε φρένο στις παρανομίες και στις καταπατήσεις δημοτικής περιουσίας, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα.
Παράλληλα, θα ήταν πιο χρήσιμο τα πεζοδρόμια να παραμένουν ελεύθερα για τους πολίτες και όχι να παραχωρούνται σκανδαλωδώς για εμπορική εκμετάλλευση, αναγκάζοντας τους πεζούς να περπατούν στη μέση του δρόμου. Το ίδιο χρήσιμο θα ήταν οι ασφαλτοστρώσεις καταστραμμένων δρόμων τριακονταετίας και όχι τα «γελοία» μπαλώματα, αλλά και ο καθαρισμός των κοινοτικών οικοπέδων, τα οποία φέτος το καλοκαίρι έμειναν απεριποίητα και γεμάτα χόρτα.
Όλα αυτά τα βλέπουν οι κάτοικοι καθημερινά, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Συνεπώς, οι αντιδήμαρχοι που διαχειρίζονται τα συγκεκριμένα ζητήματα απέτυχαν να διορθώσουν τις προβληματικές καταστάσεις. Είναι προφανές ότι η κακή άσκηση των καθηκόντων τους οφείλεται είτε σε ανεπαρκή απόδοση είτε σε προσωπικές σχέσεις που τους κρατούν «δέσμιους» απέναντι στους ψηφοφόρους.
Φυσικά, μπορεί ο κάθε αντιδήμαρχος να είναι καλοπροαίρετος άνθρωπος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι διαθέτει την ικανότητα να αξιολογεί σωστά και να ιεραρχεί τα ζητήματα που χειρίζεται αν και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Εδώ όμως ανακύπτει και το κρίσιμο ερώτημα: ποιος αποφασίζει τελικά; Αν δεχτούμε ότι οι αντιδήμαρχοι δεν έχουν πραγματική δύναμη στη λήψη αποφάσεων, τότε ποιος είναι ο λόγος να κατέχουν αυτές τις θέσεις;
Κάποιος θα πει ότι όλα είναι «θέμα αντίληψης». Μόνο που η αντίληψη δεν αφορά αποκλειστικά τους διοικούντες, αλλά ξεκινά από την ίδια την κοινωνία. Όταν οι κάτοικοι αρκούνται σε ένα «χτύπημα στην πλάτη» από έναν αντιδήμαρχο και δεν απαιτούν λύσεις, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό όμως βολεύει τον εκάστοτε δήμαρχο, γιατί αποφεύγει τα δύσκολα ζητήματα που υπάρχουν στα χωριά.
Παράλληλα, οι «κολλητοί» της διοίκησης εκμεταλλεύονται τη σχέση τους με τη Δημοτική Αρχή- δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι οι δημότες δεν αντιλαμβάνονται- ενώ στην πραγματικότητα ικανοποιούν μόνο τα δικά τους συμφέροντα. Ίσως λοιπόν ένα «ανακάτεμα της τράπουλας» στις αντιδημαρχίες να είναι τελικά η μόνη κίνηση που θα μπορούσε να φέρει καλύτερα αποτελέσματα.
του Γιώργου Ροδάκογλου
Πηγή: thes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου