Λέγεται και γράφεται συχνά πως η απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού λογαριάζεται από τη στιγμή εκείνη όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος στάθηκε να δέσει το σπασμένο ποδάρι του συνανθρώπου του. Που δεν τον εγκατέλειψε, να πεθάνει απ’ τον πόνο και τη στέρηση, όπως τα ζωντανά της αγέλης των τίγρεων ή των βοοειδών, που τον μέτρησε ως ύπαρξη που αξίζει να ζήσει ίσα με τις άλλες τις προσοντούχες, τις αρτιμελείς, τις τυχερές που δεν σκοντάφτουν.
