Εχει τεράστιο κοινωνιολογικό άμα τε και γλωσσικό ενδιαφέρον
(λαογραφικό, φιλοσοφικό και λοιπά) η φρασεολογία των Ελλήνων πολιτικών
όταν συνεδριάζει για κρίσιμα εθνικά θέματα η Βουλή των Ελλήνων.
Αντιγράφω: παλλόμενα πέη (τι ποιητικός οίστρος), κυβέρνηση στα
τέσσερα (αηδιαστικός και χυδαίος σεξισμός), τσουτσούνες (προσωνυμιακή
σμίκρυνση των παλλόμενων πεών), αλητάμπουρες (χαμαιτυπική συνταγματική
έκφραση). Και άλλα. Δεν έχει σημασία.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε και θα είναι η τελευταία. Αυτό είναι το
επίπεδο της ρημαγμένης χώρας. Τα ‘χουμε ξαναπεί. Δεν χρειαζόμαστε
ρήτορες, στρωτά και συνετά ελληνικά θέλουμε να ακούσουμε. Πού τέτοια
τύχη...
