Στη μετανεωτερικότητα ο νεοφιλελευθερισμός ενθρόνισε το υποκείμενο
απλώνοντας γύρω από αυτό τα δίχτυα της καταναλωτικής κερδοσκοπίας του,
θεοποιώντας την ελεύθερη βούληση, τις ατομικές δυνατότητες και τις
υποκειμενικές διαστάσεις της αντίληψης και του βίου.
Το υποκείμενο αναδύθηκε υπερφίαλο και ναρκισσευόμενο από τα βάθη των
«αντικειμενικών συνθηκών», «των κοινωνικών δομών» και «του πρωταρχικού,
σε τελευταία ανάλυση, ρόλου της οικονομίας», όπου φαινόταν να ζει μέχρι
τότε παραμελημένο. Ξεπρόβαλε αυτάρεσκα από το ημίφως της Ιστορίας
διεκδικώντας τη θέση που του ανήκε κάτω από τους εκτυφλωτικούς προβολείς
της κεντρικής σκηνής.





























